Relatief

29 augustus 2018 om 13:58 Lokaal/Column

Vallende eikels, lange mouwen in de avond, drukte op de weg. Dag zomer, hallo herfst!

Ach, er is niets mis met het wisselen van de seizoenen. Integendeel zelfs, want er gaat niets boven het gevarieerde Hollandse klimaat. Maar hoe gevarieerd willen we het hebben? Onze ouders en grootouders spreken met veel gevoel voor drama graag over de strengste winters en heetste zomers van toen, terwijl mijn kinderen opgroeien met extreme herfststormen en nieuwe hitterecords. En daar moeten we maar aan wennen, waarschuwt de weerman.

Door die klimatologische grillen is mijn eigen bioritme trouwens ook een beetje van slag, merk ik. Uw columnist is de laatste tijd wat prikkelbaar en kampt zo nu en dan met een kort lontje. Is dit misschien een postnatale zonnesteek, een premature herfstdepressie of heb ik, in dit genderneutrale tijdperk, ineens ook last van de overgang?

Het lijkt me vooralsnog te vroeg voor een belletje met doktersassistente Irene. Liever dokter ik het zelf even uit. Hoe komt een optimist zo pessimistisch? Ten eerste valt het me op dat zelfs de meest onbenullige dingen al irriteren. Gisteren nog, bij de supermarkt. Eerst door de vondst van pepernoten, in één of andere hoek, en later bij de chips. Lay's heeft nu namelijk vier soorten in één zak gestopt. Hoe bedenk je het?! Ik haat Wokkels tussen mijn Bugles! En ik wil in augustus ook absoluut niet hoeven denken aan verlanglijstjes en surprises. De goede Sint ligt voorlopig nog prima op zijn badmat aan de costa, dus weg met die noten!

Nog zo'n voorbeeld: vorige week fietste ik naar Den Treek, toen ik op de Hamersveldseweg ontdekte dat de strepentrekker van het fietspad dronken geweest moet zijn. Die kleurde daar behoorlijk buiten de lijntjes. Zit ik als fietser met de vraag: moet ik nou op de rode baan rijden of binnen de stippellijn? Grrrrr. In de IKEA hebben ze geen lijntjes nodig, want daar wordt het pad met geprojecteerde pijlen aangegeven. Duidelijker kan niet, zou je zeggen, maar toch bots ik er op tegenliggers.

Nou weet ik (en veel mannen met mij) heus wel dat de Zweedse shoppingroute veel te lang is, maar dan hoef je nog niet tegen het verkeer in te lopen. Volg de route, stelletje spooklopers! Wees gerust, zuster Irene. Nu ik mijn beklag van me afschrijf en de bloeddruk weer een beetje daalt, merk ik dat de zelfdiagnose als een soort relativiteitstheorie rust geeft. Hoe erg is het nou écht? Gewoon een kwestie van omhoog kijken en zien dat de zon altijd schijnt, ook achter de dikste wolk. Het is dus toch de overgang: van zomer naar herfst.

Marco Bosmans

Deel dit artikel via:
advertentie
advertentie