Clubhuis

12 september 2018 om 13:50 Lokaal/Column

Sicilianen zijn het wel gewend: geen daden, maar woorden. Menig ondernemer op het eiland zag beloften van de overheid als sneeuw op de Etna verdwijnen. Alessandro Sciortino komt van het eiland, Palermo om precies te zijn. Sinds vele jaren is hij thuis in Leusden en is Leusden thuis bij hem.

Alessandro is namelijk beheerder van sporthal De Korf, dus wie kent zijn gezicht niet. In de afgelopen maanden werd het geduld (en de bloeddruk) van de Korfbaas behoorlijk op de proef gesteld. Hij was er namelijk van overtuigd dat de gemeente het beste met hem voor had. Na 37 jaar was het tijd voor een nieuwe Korf, zei de gemeente. We gaan verbouwen of een nieuwe bouwen, zei de gemeente. De tijd van pleisters plakken is voorbij, zei de gemeente. En over die paar miljoen maken we ons geen zorgen, zei de gemeente.

Althans, dat dacht Alessandro gehoord te hebben. Deze zomer trapte de gemeente ineens op de rem. We hebben ons te rijk gerekend, zei de gemeente. We gaan er nog eens even over nadenken, zei de gemeente. Alessandro kreeg het uitstel zwart op wit en spuwde zowaar vuur als een Siciliaanse vulkaan. Tot wethouder Kiel vorige week ineens toch met een renovatieplan op de politieke proppen kwam. Hûh?! Alessandro blij, ik blij. De Korf hoort immers bij Leusden. In deze hal liggen bloed, zweet en tranen. Hier is gevochten, gewonnen en verloren. Uw tranen, mijn tranen.

Echt waar lezers, er was een tijd dat uw columnist hier medailles veroverde op de kast, mat, brug en rekstok. Ik stal er de show met mijn paukenslagen bij een Lisiduna-uitvoering, maar schitterde ook in doorlopers en winnende afstandsschoten voor Antilopen. Ach, in een retrospectief is alles mooier.

Er zijn meer Korf-herinneringen. Ik zag er Normaal optreden tijdens de radioshow van Los Vast, verbrandde mijn tong aan de bitterballen, scoorde menig strike en verstopte me eens in een toilet van de dameskleedkamer. Echt waar, samen met Jan-Peter B. Heel stoer sloten we onszelf op met de bedoeling de douchende dames aan het schrikken te maken. Maar toen puntje bij paaltje kwam, durfden we geen van beiden de deur te openen. Pas na een uur, toen de kleedkamer leeg was, vluchtten we, nat van het zweet, naar buiten.

Pffff. Ook dat was mijn Korf, schrijf ik in verlegenheid.

Over puntjes en paaltjes gesproken. Geachte wethouder Kiel, beste Patrick. Het is tijd voor daden! Beloof me dat er in de komende 37 jaar weer volop verse zweetdruppels en tranen mogen vallen op een nieuwe Korf-vloer. Niet voor mij, maar voor Alessandro, die zo graag wil ondernemen. En voor de 30.000 andere inwoners die in dit Leusder 'clubhuis' zo graag een balletje werpen, schieten, rollen of (eerst blazen!) happen.

Marco Bosmans

Deel dit artikel via:
advertentie
advertentie