Plaatjesmaker

Ze zijn weer thuis, Gerolf Bouwmeester en zijn leger. Twee jaar lang hebben ze zich buiten de samenleving geplaatst, maar vanaf deze week draait het ambtenarenapparaat weer op volle toeren aan 't Erf. Lekker fris, lekker anders. Gek genoeg spookte het oude paarse gemeentehuis nog wel even door mijn hoofd toen ik maandag even mocht gluren in het nieuwe Huis van Leusden. Een beetje zoals op dat plaatje uit 1980 van Willeke Alberti: 'Het kraken van de derde tree, de vlek die nooit meer wegging, de oude groen geverfde deuren, ik hou er van, het is zo vertrouwd'.

Ach, u zult inmiddels wel weten dat ik een sentimentele dweil ben, maar ik kan gelukkig ook genieten van de vooruitgang. Echt waar, we hebben een prachtig huis gekregen, met de nadruk op we. Het is min of meer toevallig dat ik kan melden dat ik afgelopen weekend ben meeverhuisd. Echt waar, ik zat in één van de vele honderden dozen. Dat wil zeggen, mijn pasfoto. Een vriendelijke KLM-stewardess had mij laatst namelijk geattendeerd op de houdbaarheid van mijn paspoort. Oei, die was nodig aan vervanging toe en dus fietste ik even langs de fotograaf en direct door naar het gemeentelijk logeerhuis aan de Fokkerstraat voor een krabbel en een vingerafdruk.

Zes dagen later mocht ik mij, als een van de eerste burgers, melden aan de balie van het Huis van Leusden. Hebbes: mijn nieuwe paspoort, keurig meeverhuisd van oud naar nieuw! Gek trouwens dat naarmate mijn paspoort steeds nieuwer wordt, die kop steeds ouder lijkt te worden. Ik vertelde het ook de fotograaf, Jan Verhoeff: ,,Tjonge, je pasfoto's worden steeds lelijker." Jan moest lachen en dat zie ik niet vaak. Hij heeft een soort nuchtere, ernstige uitstraling. Niets mis mee, maar misschien hangt er ook daarom vaak een leeszaalsfeertje in zijn fotozaak.

Deze middag zag ik Jan van een betere kant en die staat hem goed. De lach ontaarde in een spontaan gesprek over het vakmanschap door de jaren heen en gekscherend deden we een gooi naar het aantal pasfoto's dat hij maakte. Het moeten er tienduizenden geweest zijn! Ja, hij heeft heel Leusden al een paar keer voor zijn camera gehad en flitst maar door. Van pensioneren wil de (Hamers)hoffotograaf niet weten. Hulde, Jan!

Terug naar het Huis van Leusden, waar ik mijn nieuwe paspoort deze week dankbaar in mijn binnenzak stopte. Houdbaar voor vele spannende reizen en met dank aan de attente stewardess, de lachende fotograaf en de nostalgische zangeres. Eenmaal buiten zie en hoor ik nog één keer dat plaatje van toen… 'Dag huis, dag gekke paarse woning. Ik vond je al met al zo fijn. Een warm gevoel, een dierbaar plekje. Een leven lang aan dat Leusder plein…'

Marco Bosmans