Levensles

De schrijver geeft, de lezer neemt. Ik dacht bij het aanvaarden van deze krantenbaan nog heel zwart-wit over mijn wekelijkse bijdrage. Wanneer ik op dinsdag mijn stukjes tik over de krentenbollen van de bakker of de stoeptegel op de Asschatterweg, dan kunt u zich daar een dag later over opwinden of om grinniken. Punt uit. En wanneer de krantenbaas op donderdag het verdiende loon overmaakt, is de klus geklaard. Volgende week opnieuw. De praktijk is anders, zo concludeer ik na een half jaar krabbelen in de kantlijn.

U en ik delen dezelfde gemeente en dus is de kans groot dat u en ik dezelfde bakker en dezelfde struikelweg delen. Dat schept een band. Het schrijven en lezen van een column blijft dan ook niet beperkt tot de dinsdag en woensdag. Nee, er zijn zaken die u beroeren en waarover u blijkbaar graag iets kwijt wilt. Dat levert verrassend genoeg mailtjes en telefoontjes op bij de redactie, maar ook schouderklopjes of een kritische blik tussen de appels en peren bij mijn favoriete supermarkt.

Eerlijk gezegd vind ik het helemaal niet zo belangrijk of u die krentenbol ook zo lekker en die stoeptegel ook zo vervelend vindt. Wat mij wel goed doet, is te weten dat u deze geweldige krant leest en dat (ook) deze column iets bij u losmaakt. Dat is fijn voor de krantenmakers en fijn voor Leusden, want uiteindelijk vormen we zo allemaal een samenleving. We love Leusden!

U leest op dit moment Knipoogje 26 waarin ik nog even wil terugkomen op Knipoogje 25. Met liefde bracht ik vorige week namelijk een ode aan Rusthof, naar aanleiding van de dood van Koos Alberts. Het leverde me een telefoontje op van Ben van Plateringen. Ben is 87 jaar en hij weet dat Rusthof ook voor hem straks de laatste halte is, maar dat was niet de reden van zijn telefoontje. Nee, Ben liet mij weten dat hij in 1931 gebóren is op Rusthof! Echt waar, hij woonde er binnen de hekken! Hûh?! Nieuwsgierig informeerde ik naar het hoe, wat, waar en waarom. 24 minuten later wist ik alles. En zelfs meer dan dat. Over zijn vader, die beheerder was van de begraafplaats, over zijn lieve vrouw Nel en hun drie kinderen. Over hoe hij als kind, na sluitingstijd, begrafenisje speelden met een dooie muis; een kistje, steentje en psalmpje incluis. Amen.

,,Bedankt voor deze verrassende toevoeging, meneer Van Plateringen", zei ik. ,,Maar dat is nog niet alles", zei Ben. Om daar filosofisch aan toe te voegen: ,,Op Rusthof waart niet alleen de dood, maar ook het leven." Daarom komt hij er graag terug, straks. Nu nog niet, want met PHPD kan Ben nog prima uit de voeten. ,,PHPD, meneer Van Plateringen?" "Ja, pijntje hier, pijntje daar. Ik ben 87, hè."

Column 26 is dus een Knipoogje geworden van de lezer voor de schrijver. Het kan verkeren.

Marco Bosmans