Hartepijn

Het was (vooralsnog) het laatste huis dat gebouwd werd in Tabaksteeg: Gastenhuis Leusden. Maar het is dan ook het grootste én leukste huis van de wijk. Dat schrijf ik uit ervaring en met enige weemoed. Deze week nam ik afscheid, een beetje zoals Willeke – dag huis, dag lieve oude mensen.

Ja, u kent mij weliswaar van de wekelijkse kantlijnkrabbels, maar deze columnist heeft ook oog voor andere zaken. Zo heb ik een groot hart voor de oudere medemens. Dat vertaalde zich eens in een opleiding in de verzorging, die mét vlag en zonder wimpel werd afgesloten in Lisidunahof, maar nooit in de praktijk werd gebracht. Een andere liefde kruiste mijn pad, namelijk: de radio. Hilversum riep mij, inmiddels – slik – dertig jaar geleden.

Toen ik vorig jaar hoorde van de opening van Gastenhuis Leusden, ontdekte ik dat dat grote hart van mij een sprongetje maakte. Kriebels in de buik ook. Zou ik het nog kunnen, zou ik het nog willen? Ja, ik wil, zei ik hardop. 'Ja, dat kan,' zei de huisbaas. En we leefden een half jaar lang en gelukkig.

Deze krant stond vorig jaar stil bij de bouw en opening van Gastenhuis Leusden. Ik mocht zelf een paar beschouwende reportages maken over de zorg voor mensen met dementie. Dat deed ik met liefde, maar ook weer niet. Ik bedoel: de échte liefde kwam pas later, toen ik de pen losliet en de eerste bewoners hun entree maakten. Herman voorop. Vanaf dat moment was ik in dit huis verslaggever-af en verzorger. Telefoon uit en fuck de deadline, broeder Marco is hier!
26 bewoners heb ik het afgelopen half jaar zien gaan en komen. Ik waste billen, strikte veters, deelde boerenkool en bood ze vooral heel veel oor. Het leverde prachtige, persoonlijke verhalen op, veelal bij herhaling. Tranen ook, want heimwee wordt hier geademd.

Je zou misschien denken dat de verzorgende alleen maar geeft, maar dan heeft u het mis. Ik heb de afgelopen zes maanden ook heel veel gekregen en geleerd, vooral over de liefde. Dat onvoorwaardelijke tot-de-dood-ons-scheidt heeft in dit huis een immense kracht. Herinneringen aan grote liefdes, veelal vergeeld in lijstjes op de dressoirs, worden gekoesterd en bij een enkeling biedt het hart zelfs nog ruimte voor nieuwe romantiek. Zo laten de eerder genoemde Herman en medebewoner Liesbeth hun oude dagen sprankelen, want waarom zou je wachten op Valentijn? Weg met die geraniums, hier bloeien rozen!

So goodbye yellow brick road, where the dogs of society howl. You can't plant me in your penthouse, I'm going back to my plough…

Ik heb mijn grote hart de afgelopen maanden gegeven en opgehaald in Gastenhuis Leusden, maar het is tijd voor nieuwe keuzes. Ook met mijn hart trouwens, want ik ben straks wat vaker thuis, schat.

Marco Bosmans, bosmans@xmsnet.nl