Bakpieper

4 september 2019 om 11:09 Lokaal/Column

Het had iets weg van Expeditie Robinson, maar dan zonder bikini's en camera's: mijn pieperoogst in het Voedselbos. Eerst over de kronkelpaadjes van de Vlindertuin, dan linksaf bij het imkerveld en rechts over de brug, om tot slot met hoge passen door de bloemenakker te struinen. Daarachter doemde hij op: ons eigen Voedselbos Leusden!

Nog even ter herinnering: in navolging van enkele andere gemeenten gaf Leusden vorig jaar letterlijk groen licht voor de aanleg van een voedselbos aan de Groene Zoom. Op 5000 m² moet in de komende jaren heel veel Leusdens lekkers tot groei en bloei worden gebracht. Aan de Solanum tuberosum de eer om als eerste van zich te laten proeven. Of als derde eigenlijk, want mais en pompoenen gingen het aardappeltje voor, maar bleken voor onze mensenneus weggekaapt door reeën. Foei! Dus mocht uw reefilet van poelier Ebbelaar vandaag of morgen een wat zoetige smaak hebben…

Dol op oogstfeesten en nieuwsgierig naar de Vitabella, zoals de aardappel eigenlijk heet, liet ik me als een ware bosman graag bijpraten door opzichter (en boswachter in spe) Steef. Een heuse piepershow voltrok zich vervolgens voor mijn hongerige ogen. Riek onder de struik, optillen, schudden en plukken, die Vitabella's!

Graaien deden we, met twee handen tegelijk, alsof we op een goudmijn waren gestoten. Emmertjes en jutezakken werden gevuld en met drie kilo verse oogst kon ik thuiskomen. Daar begon trouwens pas het echte werk, want in tegenstelling tot de gladde knollen die me beloofd waren, vroegen mijn piepers om een stevige borstel en scherpe schiller. Het was even wroeten. Eenmaal aan tafel niets dan lof over de eerste Leusdense bosvruchten. Het zijn lekkere bakaardappels die, vooral tussen de oren, net even iets beter smaken. Ja, Vita è bella.

En nu ons bos het eerste voedsel heeft afgeleverd, is er werk aan de winkel. Het grote inrichten gaat beginnen. Dat wat nu nog een perceeltje (on)kruidentuin lijkt, krijgt straks planten, struiken en bomen waar we noten, vruchten, wortels en knollen van kunnen oogsten. Een spannend eigen ecosysteem moet het volgens Steef worden, waarbij de natuur wel het nodige geduld vraagt. Kwestie van boswachten dus.

In de tussentijd hoeft u trouwens niet op een houtje te knagen, want Leusden heeft meer lokale oogst in de aanbieding. Er wordt hier immers volop geboerd en gemoestuinierd. Reden genoeg om uw eigen expeditie te starten en de boer op te gaan voor boter, kaas en eieren uit eigen streek.

Mijn buurvrouw Greet was vroeger ook zo'n straatventer. Voor het huis, onder de parasol lag de verse oogst uit haar moestuin op een klaptafel. Een centenbakje ernaast, in goed vertrouwen. Nu niet meer. Gedoe. Liever komt ze even aan, met een reuzencourgette of potje jam. Leusden is namelijk niet alleen lekker, maar soms ook heel lief.

Marco Bosmans, bosmans@xmsnet.nl.

Deel dit artikel via:
advertentie
advertentie