Warmhartig

‘Hoe heter, hoe zweter,’ zou de wijze Leusdense weerman in ruste John Bernard (82) gespreukt kunnen hebben, daags na de oneindige hittegolf.

Pffff. Ik weet niet hoe het u is vergaan, de afgelopen weken, maar het klimaatprobleem zet de wereld op zijn kop. Nog even en we moeten in de zomer naar de Spaanse costa voor wat verkoeling. Dan is het in Nederland niet meer uit te puffen. Echt waar, er waren tropische dagen bij dat ik naar de Jumbo vluchtte voor een cooling down op de groenteafdeling. Even hangen bij de voorgesneden ananas of een paar tellen, wanneer niemand keek, met de rug tegen de glazen deur van het sla-schap. Ahhh. Vooral ter hoogte van de voorverpakte ijsbergsla was het goed toeven. En ongeacht welke Jumbo je ook bezoekt in Leusden, er zit tegenwoordig een geweldige gelateria op slenterafstand. O sole mio, waar hebben we de komst van deze heerlijke ijsmakers dit jaar aan te danken?

Thuis waren het de ventilatoren die voor (schijn)verkoeling zorgden, want op een thermostaat hoef je in de zomer niet te rekenen. Raar eigenlijk, dat dit apparaat in de winter voor de temperatuur zorgt die je wilt, terwijl ze het in de zomer laat afweten. Niks geen huiskamertemperatuur, ik staak!

Uitgerekend in de aller-heetste week ooit zochten wij voor vijf dagen het platteland op. Daar waar de onmeunige zindering van de zon boven het hooiland hing, stroopten wij onze mouwen. Dat was nou eenmaal zo gepland.

Het was vanwege een vrijwilligersweek bij Het Passion in Hummelo. Ex-verslaafden en -daklozen vinden hier een paar weken rust en geestelijke kracht om hun weg in het leven te kunnen vervolgen. Ramon, Dennis en Michael, bijvoorbeeld; zij wáren goed op weg, maar namen een verkeerde, verleidelijke afslag. Sommigen verloren huis en haard, anderen het vertrouwen in eigen kunnen. En nu zijn ze ‘te gast’ in dit christelijke hersteloord, waar rust en ritme regeren.

We maakten kennis met twaalf mannen, die hun laatste druppel of snuif hadden gehad. Ze willen nooit meer, maar redden het (nog) niet alleen. In Hummelo zijn ze dan ook in goede handen van delers in plaats van dealers. Ze krijgen er professionele steun en mevrouw Bosmans en ik droegen een heel klein steuntje bij. Praktisch, in de schoonmaak en aan de kook, maar vooral mentaal door te luisteren.

De mens zien en horen, dat deden we zo goed we konden. Intens waren de verhalen, hardnekkig hun duivelse verslavingen. Fascinerend hoe een sterke, zelfverzekerde man, die al zijn zaakjes op orde heeft, in een wanorde kan belanden. En het is echt waar: die verkeerde afslag had u of mij ook kunnen gebeuren. Zonder knipoog zou ik daarom willen schrijven: breng ook wat liefs uit Leusden naar Hummelo, want vrijwilligers zijn er altijd welkom!

Zelden zo’n hete, maar hartverwarmende week gehad.

Marco Bosmans, bosmans@xmsnet.nl