Wagon

Ik ben niet technisch. Mijn twee broers zijn dat wel. Mijn oudste broer kreeg al jong een trein, van Märklin. Toen hij ‘m kreeg, zat ik nog op de lagere school. Heel soms mocht ik ermee spelen. Ik moest beloven dat ik er heel erg voorzichtig mee zou zijn.

Ik speelde er heel anders mee dan hij. Mijn broer dacht na hoe je meer locomotieven tegelijk op de baan kon laten rijden, zonder dat ze op wissels en kruispunten tegen elkaar aan zouden rijden. Hij verzon een manier om van een baanvak de stroom uit te schakelen. Draadjes en knopjes en schakelaars. Het was prachtig om naar te kijken. Het werkte geweldig.

Ik speelde heel anders. Ik maakte een baan en daaromheen bergen, huizen, kerken, wegen, rivieren, bruggen, stations, bomen. Als alles klaar was, legde ik mijn hoofd op de grond, om in zo laag mogelijk perspectief de trein door het landschap te zijn zien gaan. Dat was genieten. Heel soms gebeurde het dat een wagon ontspoorde. Je kon zien dat het karretje uit de rails liep en vonken veroorzaakte en uiteindelijk van de baan ging en omviel. Net echt! Die romantiek, daar ging het mij om. De techniek interesseerde me nauwelijks.

Vorige week gebeurde het in Leusden. Eén goederenwagon van de Pontrein ontspoorde vlakbij de kruising van het spoor met de Groene Zoom. We deden ’s avonds nog een uitje met het gezin en toen reden we er langs. De trein was afgekoppeld en blokkeerde de spoorbaan niet meer. Maar de omgevallen wagon lag er nog. Er stonden twee hijskranen bij om hem recht te zetten. Allemaal werkmannen liepen er omheen of stonden te overleggen. Verderop stond een hele horde nieuwsgierigen.

In mijn hoofd draaide alles om. Natuurlijk zijn speelgoedtreinen bedacht, omdat er echte treinen bestaan. De verkleining zorgt ervoor dat kinderen ermee kunnen spelen. Maar in gedachten lag ik opeens weer met mijn hoofd op de grond. Ik voelde de ribbels van de vloerbedekking zelfs tegen mijn slaap. Ik was opeens in mijn eigen verbeelding terecht gekomen.

Welzalig de man in wie het kind niet sterft. 

Ik breek mijn hoofd over de vraag hoe het kan dat midden in een rij wagons er één omvalt. De rest is blijven staan.

Toen we anderhalf uur later op de terugweg er weer langskwamen, was er nog niet veel veranderd. De wagon was nog steeds niet vastgemaakt aan de kabels. De werkmannen stonden te delibereren, de groep toeschouwers was groter geworden. Het zou me niet verbazen als er een hele grote hand uit het heelal tevoorschijn kwam die de omgevallen wagon liefdevol zou oppakken om hem voorzichtig en geroutineerd weer in de rails te zetten. Even aankoppelen door de wagons voorzichtig tegen elkaar aan te duwen. Klik!

‘Wat zou ik daar graag straks even kijken’, hoorde ik mezelf tegen mijn gezin zeggen. ‘Mag ik dan mee?’ riep mijn dochter. Romantische ziel. Heeft ze van haar vader. Maar ze moet naar bed.

Peter Sneep, pjsneep@gmail.com.