Sprookjestuin

,,Hij bespeelde een groot deel van de wereld, van het Sydney Opera House tot de Royal Albert Hall.” Ja, de introductie door Tuinvrouw Els was groots en meeslepend, maar niet onwaar. Ze wist er een welkomstapplaus mee op te wekken en Remy van Kesteren op het podium te hijsen. Voor de tweede keer zelfs. ,,Vanwege de gezellige intimiteit ben ik terug”, bekende de harpist beleefd.

Wie ‘wie?’ roept bij Remy, is alleen op de wereld, want wie kent hem nou niet?! Ik ken hem van het Utrechts Conservatorium, waar ik eens jonge talenten mocht interviewen voor een glossy magazine. Het is confronterend om te bekennen, maar de schrijver van toen is ietwat vergrijst, terwijl Remy van Kesteren vijftien jaar na dato nog altijd jong en talentvol is. Hij ontgroeide zijn talentgenoten en trok de wijde wereld in, de harp op zijn rug.

Dat immense snaarkolos – met de fluit en de trom het oudste muziekinstrument ter wereld – is sindsdien onderdeel van zijn DNA. Zo gaat dat met liefde die je omarmt. Sterker nog, hij liet in het Italiaanse Saluzzo een harp op maat bouwen, de Réus 49, met een paar extra snaren die alleen hij in zijn armen mag nemen. Inmiddels kennen ze mekaar door en door.

Met alle respect voor de grootste concertzalen, harpmuziek komt naar mijn idee het meest tot zijn recht in een tuin. De 53 oorgetuigen en ondergetekende genoten dan ook een unieke vijf kwartier in Theater de Tuin, op een gevoelige (lees: gebroken) snaar na in de laatste minuut. Het is waar, de harp heeft iets feeërieks en sprookjesachtigs, maar ik zie bij het horen van harpklanken ook vooral bloemetjes en bijtjes, korenvelden en kolibrievlinders. Het zonnetje op je bol, de wind door je haren. Ervaar het zelf door even naar Remy te zoeken op Spotify en de ogen te sluiten…

Met het begin van de herfst is ook het theaterseizoen begonnen. Dat is volgens mij met een reden. Voor ons liggen namelijk een paar maanden, die wat natter, kouder en onstuimiger zijn. Daar is natuurlijk gesproken niets mis mee, maar het zijn perfecte omstandigheden om binnen weer lekker weg te duiken in een boek of een film. Ook het theater biedt in de donkerder maanden een perfect toevluchtsoord. Je kunt de zinnen even verzetten, het hoofd leeg maken en ongegeneerd wegdromen.

Ik zeg het u eerlijk: die beroemde harpist en zijn Réus lieten mij zondag even zweven boven Leusden. Zijn prachtige spel, unieke techniek en interactie met het publiek smaakten naar meer. En dus heb ik meteen maar kaarten geboekt voor Thjum Arts, Dorine Wiersma en Sya. Deze lichtpuntjes in ons dorpstheater zullen mij de donkere maanden doorslepen. Ik zie ernaar uit!

Het moge duidelijk zijn: Remy heeft De Tuin winterklaar gemaakt, wat hem op een roos van Els, een paar verkochte albums en een bescheiden gage kwam te staan. En nu weer terug naar de realiteit in Leusden.

Marco Bosmans, bosmans@xmsnet.nl