Bruggetjes

Toen Leusden in de jaren zeventig op de tekentafel lag, bedachten de planologen woonwijken met veel struiken, bomen, speelse stratenpatronen, waterpartijen en: slootjes met bruggetjes eroverheen. Sommige wijken lijken daardoor op een vakantiepark. De bruggetjes in Alandsbeek zijn uniek, want ze hebben een naam en een naambord. Elke brugnaam is afgeleid van de straat waar ze op uitkomen. De Rietbrug ligt aan het eind van de Rietgors, bij de Goudplevier ligt de Goudbrug en – erg leuk bedacht – de brug bij Travertijn heet Traverse. Dat zijn woorden die niets met elkaar te maken hebben, maar wel met dezelfde letters beginnen.

Een paar maanden geleden werden die bruggetjes schoongemaakt. Zoiets had ik nog nooit meegemaakt. Je wast een auto, de vaat en jezelf. Je maakt je huis schoon en soms het zonnescherm. Maar een brug?

Hoe dan ook. De bruggetjes zagen er na de schoonmaakbeurt prachtig uit. De houten leuningen bleken mooie nerven te hebben. En je kon sporen zien van weer en wind en jarenlang gebruik. Ik besefte dat die schoonmaakbeurt hard nodig was geweest.

Een paar weken geleden reed een klein graafmachientje van een vrachtwagen af en reed de Rietgors in. Later op de dag kwam ik het machientje tegen bij de Rietbrug. Het weggetje naar de brug was afgesloten met een hek, achter het hek was het graafmachientje bezig en de schone brug was… weg!

De aanblik gaf een vreemd gevoel. Als de brug er ligt, ben je in een mum aan de overkant. Maar nu was die overkant, hooguit vijf meter verderop, onbereikbaar.

Ik vroeg me af waarom de brug werd vervangen. Het was zo’n robuust ding, vond ik. Maar toen de brug klaar was, kwam er een opgetogen bericht op de Facebookpagina van onze wijk. ‘Wat fijn dat de route tussen Rietgors en Beemden weer veilig is! Dankjewel Gemeente Leusden voor de mooie nieuwe Rietbrug!’ Maar wat was er dan onveilig aan? Ik had er nooit wat van gemerkt. Een actieve wijkbewoner schreef het antwoord. ‘Er is een vervangingsschema voor de bruggetjes, deze was oppervlakkig gezien nog mooi, maar fundering en draagbalken erg slecht, vandaar.’

Hoe kun je weten dat er iets mis is met een brug? Het doet me denken aan Dieke uit Maassluis, die in Rotterdam bij mij op de middelbare school zat. Ze ging soms op de fiets, soms per trein. Op een ochtend in 1980 reed haar trein over een brug bij Vlaardingen. Die brug was niet helemaal dicht gegaan, maar dat wist niemand. Gelukkig viel de trein niet in het water, maar hij viel wel om en kwam over het water van de Oude Haven te hangen. Haar broertje speelde het ongeluk vele malen na met zijn speelgoedtrein. ‘Dames en heren, wilt u uitstappen? De trein is omgevallen’, riep hij dan.

Een brug is eigenlijk een eng ding.

Peter Sneep, pjsneep@gmail.com.