Afbeelding
Lighthouse Productions / Dirk Verwoerd
Column Knipoogje

Ongelukkig

11 januari 2023 om 11:09 Column Knipoogje

Op nummer 38 flikkert nog een dennenboom, de grutter heeft nog wat afgeprijsde chocokransjes en wie zijn oren spitst, hoort in de verte nog een flard van de Bohemian Rhapsody. En kijk daar: een halve natte keukenmeid in de goot. De lont is haar ontnomen, het gillen vergaan. Het zijn de overblijfselen van de feestdagen, zenuwtrekken van het oude jaar. Klaar ermee.
Elf dagen na de bollen en knallen is het (officieel) gedaan met de beste wensen voor het nieuwe jaar en mogen we voor wat geluk slechts op eigen kracht duimen, bidden en hopen.

Vanuit Meander Medisch Centrum groet ik u dit keer. Niet vanwege persoonlijke kuren, nee, het is om moeder Bosmans te doen. Zij wisselde van jaar met veel gepruttel, gelijk een Italiaanse espressomachine. En toen op de eerste januari zelfs de schönen blauen Donau en de skischans van Garmisch-Partenkirchen haar niet konden behoren, rinkelden bij ons alarmbellen. De tweede nieuwjaarsdag gaf de doorslag, toen haar ‘Saartje’ ineens bij mij voor de deur stond.
Via de zorgzame en inventieve huisarts en met behulp van een zuurstofmachine probeerden we mams weer wat lucht in de longen te blazen, maar die vorm van thuiszorg bleek onvoldoende. Het was duidelijk: hier moest de witte brigade in actie komen.

Tom van SEH was de liefste. Hij wist de verse patiënt – door hem liefkozend en consequent ‘lieve vrouw’ genoemd – een lach op het gezicht te toveren

Ik zal u het patiëntdossier en de onderzoekdetails besparen, ook omwille van de privacy, maar een 80-plusser heeft doorgaans wat meer over te dragen en minder te winnen dan een gemiddelde jongeling. Het is soms balanceren tussen levenslust en levenslast. Dat neemt niet weg dat ook mijn moeder de afgelopen dagen vele broeders en zusters aan haar bed zag. Tom van SEH was de liefste. Hij wist de verse patiënt – door hem liefkozend en consequent ‘lieve vrouw’ genoemd – een lach op het gezicht te toveren. En voor de knorrende maag van lieve vrouw sprak hij de broodkeuken aan. Een sneetje wit en een sneetje bruin met kaas en hagelslag. ,,Daarbij schenken wij de ultieme spijscombinatie: karnemelk.”
Het knorren is sindsdien gestild, want de Meander-koks zijn lieve vrouw goedgezind. Maar pruttelen doet ze nog altijd. De longontsteking blijkt een taaie, het lijf zwak. Zodoende schrijf ik dit kolommetje op de bedrand van moeder Bosmans, terwijl witte jassen komen en gaan.

Een gelukkig nieuw jaar? Nee, 2023 kent wat dat betreft een ongelukkige start. Niet alleen in dit bed, trouwens. Het ziekenhuis ligt er vol mee, terwijl de januari-blues ook elders klinkt. Zo schijnt er nu massaal gescheiden te worden, hebben psychologen de handen vol aan winterdippers, moet de jeugd weer naar school, vallen energierekeningen op de mat en hebben we in Leusden een bestuurscrisis te managen. Pfff…

Denk dat ik vanavond toch nog wat chocokransjes meeneem naar het ziekenhuis, voor mams en de witte brigade. En een kaarsje. Opdat het heel even weer onbezorgd Kerstmis is.

Marco Bosmans, bosmans@xmsnet.nl

Deel dit artikel via:
advertentie
advertentie