Bewoner Herman Raaijen, na de verhuizing geflankeerd door zijn zoons, onder wie Carel: ,,Het alternatief was zorg aan huis, maar dat creëert eenzaamheid.
Bewoner Herman Raaijen, na de verhuizing geflankeerd door zijn zoons, onder wie Carel: ,,Het alternatief was zorg aan huis, maar dat creëert eenzaamheid." Marco Bosmans

Thuiskomen in Tabaksteeg

25 augustus 2018 om 06:15 lokaal

LEUSDEN De ouderenzorg stond de afgelopen jaren met regelmaat in de krant én op de politieke agenda. Het leidde tot twee miljard euro structureel voor verpleeghuiszorg. In de serie Oud Leusden volgen we de ontwikkelingen rond Het Gastenhuis Leusden. Nu dat is bewoond, houden we 't hierna voor gezien.

Marco Bosmans

Kende Leusden-Zuid in het verleden een hoog grijsgehalte, de buurt Tabaksteeg heeft de balans sinds enkele jaren behoorlijk in evenwicht gebracht. Tabaksteeg is, volgens onderzoekers, opvallend jong en dynamisch te noemen. Misschien juist daarom werden in 2015 plannen gesmeed voor een woonvoorziening voor ouderen, grenzend aan een kinderspeelplaats in deze wijk.

VERBINDING Het Gastenhuis Leusden is dan ook van een bijzonder soort, zag wethouder Erik van Beurden, die deze zomer de opening verrichtte. Hij vertelde over zijn eigen grootvader die 'achter slot en grendel' in een verpleeghuis terecht kwam. Het maakte Van Beurden triest. ,,Het doet mij goed dat er in Nederland langzaam een cultuurverandering gaande is. Eentje waarbij aandacht voor wonen steeds belangrijker wordt. Om die reden heeft de gemeente Leusden dan ook voor Het Gastenhuis gekozen. Met de focus die wij op wonen hebben en de verbinding die we zoeken in de wijk, hopen we te bereiken dat mensen met dementie een volwaardige plek in de maatschappij kunnen behouden."

INTREK Sinds enkele weken nemen de bewoners hun intrek. Zo'n drie per week, om de rust in de villa te bewaren en files voor de huislift te voorkomen. Ook Herman Raaijen heeft inmiddels zijn plek gevonden: hoekappartement, tweede etage. We treffen hem na het avondmaal, samen met zijn twee zoons, schoondochter en kleindochter, op het terras. ,,Even uitpuffen, ja. Het was een drukke dag. Voor mijn zoons, tenminste. Zij hebben de spullen verhuisd. Ik was vandaag op de camping. Niet? O nee, we zijn wezen varen, in de buurt van Hilversum. Heerlijk."

Raaijen is Haarlemmer, maar woont sinds 1972 in Leusden. Een vitale, vrolijke en welbespraakte knar van het krasse soort, schrijf ik op het eerste oog. Zijn kinderen weten beter. Alzheimer blijkt namelijk steeds meer vat te krijgen op het handelen van senior. Zozeer dat het tijd werd om afscheid te nemen van de eengezinswoning op Sandenburg.

VERSTANDIG ZIJN Zoon Carel: ,,Natuurlijk met pijn in het hart, maar we moeten ook verstandig zijn. Straks gaan we weer de herfst en winter in met regen, wind en gladheid. Nou, dan heb ik liever niet dat pa buiten is. Dan is het heel fijn om te weten dat er boodschappen worden gehaald en dat 'ie in goede handen is. Het alternatief was zorg aan huis, maar dat creëert vereenzaming en dat willen we zeker niet. Nou, dan is het geweldig om consensus te vinden in deze vorm: zijn eigen plek én mensen om hem heen."

OPEN ARMEN De 87-jarige Herman Raaijen hoort het met gemengde gevoelens aan en zoekt zijn eigen woorden bij de noodzaak. ,,Zin in, dat kan ik niet echt zeggen. De verhuizing naar een verzorgingshuis is me eigenlijk overkomen. Dat klinkt gek, maar ik was er niet op uit. Natuurlijk, in je eentje is ook maar alleen. Daarom hebben we gekozen voor een gastenhuis in mijn eigen dorp, omdat ik hier wel mijn eigen appartement heb en een deel van mijn verzorging los kan laten. Ik was eigenlijk de eerste bewoner die zich meldde, dus ik werd met open armen ontvangen. Wat wil je nog meer?"

Maar over die verzorging is hij kritisch: ,,Ik heb het heel lang op mijn eigen manier prima gerooid en ik zit niet te wachten op iemand die zegt: nu gaan we dit of dat doen. Begrijpt u? Daar moeten we het hier nog wel even over hebben." Raaijen krijgt de lachers op zijn hand en wekt ook enige verbazing bij de aandachtige familie. Zijn heldere beschouwing, ook al komt dat bij deze ziekte in vlagen, maakt indruk. Kleindochter Naomi is naast opa gaan zitten en beschrijft hem vooral als grappig.

ETEN Hun overeenkomst? ,,Haha, ze houden allebei van eten", lacht Carel. Naomi knikt en Herman vervolgt: ,,Ik heb hier vanavond voor het eerst gegeten en dat is me prima bevallen. Ja, er wordt prima gekookt, hoor. Heb ik twee toetjes gehad? O, dat was vast gekkigheid."

Even later, met een trotse blik: ,,Hoe oud denkt u dat ik ben? Ik word in september 88. Sterke genen, inderdaad. Maar ik moest wel met deze twee zonen, haha. En weet u dat ik nog steeds naar de sportschool ga? Naar Sport 2000. Op die manier probeer ik zo fit mogelijk te blijven. Kijk, het grootste deel van het leven ligt vanzelfsprekend achter me, maar ik probeer nog wel het beste uit de dag te halen. Dan kan ik nog een beetje genieten."

TELEVISIE Het slechte nieuws beperkt zich in dit verhaal tot de slotzinnen, want Herman Raaijen moet het tijdelijk stellen zonder televisie. Die heeft de verhuizing niet overleefd en dat is even schrikken, maar een nieuwe is onderweg, belooft zoon George. Getwist wordt er ook nog even over de foto van vader en zoons. Waar en hoe te poseren? Senior hakt de knoop door: ,,Laat maar, jongens. Dat bepaalt meneer wel. Hij heeft er verstand van." Prachtig gesproken, meneer Raaijen.

Een toost op de opening van Het Gastenhuis Leusden, deze zomer.
Deel dit artikel via:
advertentie
advertentie