Hemelvaart

5 september 2018 om 08:11 Lokaal/Column

Afgelopen weekend heb ik één van mijn verjaardagscadeaus verzilverd. Van mijn moeder had ik in maart een ballonvaart gekregen voor mijn vijftigste verjaardag, maar het tripje was vanwege een overvolle agenda even blijven liggen. Mams en ik vonden het wel symbolisch om bij deze gelegenheid ook heel even wat dichter bij mijn vader te zijn, maar het moest natuurlijk vooral een cadeau zijn om nooit te vergeten.

Er waren trouwens meer van die bijzondere verjaarverrassingen, zoals een onaangekondigde tatoeage boven mijn linkerbil van mevrouw Bosmans en een gepimpte FIAT500-stoel van vriend en kunstenaar Arjan. Cadeautjes voor het leven. Het uitstellen van de ballonvaart had niet alleen te maken met een volle agenda, moet ik u eerlijk bekennen. Het was ook vrees. Uw krantenschrijver doet namelijk niet graag uit de hoogte. Niks geen achtbanen voor mij. Zelfs Langnek durf ik niet aan te kijken. Of nog sterker: het liedje Sammy van Ramses Shaffy geeft mij al kriebels.

Maar aan de andere kant voelde ik me gesterkt door de gedachte dat ik de hoogte in een vliegtuig juist niet vrees. Met plezier schuif ik naar het raam. Daar speelt slechts mijn persoonlijk hoogte mij parten, want 1,92 meter is te lang om de benen eens lekker te strekken, maar dat terzijde.

Vorige week besloot ik het erop te wagen, aangemoedigd door de prachtige luchtschepen die tijdens de Ballonfiësta van onze buurgemeente over de regio trokken. Ik wilde ook, bedacht ik dapper. Maar staand tussen blazers en branders was er toch even wat onrust. De ballon wordt gevuld, de kabels trekken strak, de piloot begint aan de countdown. Geloof me, eerst gaat de bloeddruk omhoog en de rest van het lijf volgt na 3.. 2.. 1. We have a lift-off! Oei, geen weg meer terug. Adem in, adem uit.

Het liefst had ik u op deze pagina alle 126 foto's laten zien die ik tijdens mijn vaart heb gemaakt. Of tenminste de 41 foto's van een mini-Leusden, maar de eindredacteur dacht daar anders over. Ik zag Leusden zoals ik haar nog nooit heb gezien. De sportvelden en de Eurowoningen, maar ook dinky toys op de Randweg en zwaaiende kabouters in 't Vliet. Hoe bizar en rijk is het onmetelijke grote groen, bezien vanuit de stilte van de lucht. Ze heeft er amper weet van, het aardse volk...

Tja, je zou er bijna poëtisch van worden, zwevend tussen hemel en aarde, maar de zweethandjes hielden nog even aan. Pas toen de mand over het grasland schoof, durfde ik opgelucht en dankbaar mijn zegeningen te tellen. Ik leve hoog, ik leve hoog. Amen. 

En een weesgegroetje voor papa.

Marco Bosmans

Deel dit artikel via:
advertentie
advertentie