Ouderschap

Loslaten. Ik wil wel, maar het is zo verdraaide lastig. Bosmans junior is enkele maanden geleden begonnen aan een nieuwe baan. Als eventmanager begeleidt hij de grotere evenementen van een bekende hotelketen. Een superbaan, die hem gelukkig en zijn ouders trots maakt. En met een dochter, die afgelopen zomer haar HAVO-diploma in de wacht sleepte, is er feitelijk geen wolkje aan de lucht boven Huize Bosmans. Hoe gelukkig kunnen papa's en mama's zijn met twee gezonde, blije kinderen? Missie volbracht. Toch?

Nee. Onze kleine meid is in januari gestopt met haar studie Journalistiek en lijkt sindsdien steeds vaker de weg naar de kroeg te vinden, Monet in dit geval. Was het eerst nog om met een paar vriendinnen een balletje te rollen, tegenwoordig kijkt ze onder het genot van een glaasje (cola) vooral toe hoe anderen rollen.

Dat baart ondergetekende zorgen. Ze is verdorie 17! Om over de zaterdagavond nog maar te zwijgen, wanneer onze paden kruisen op de trap. Terwijl pa en ma het bed opzoeken, maakt dochterlief – de lippen gestift, het haar in de krul – zich op voor een paar uurtjes stadsplezier. ,,Welterusten." ,,Niet te laat thuis, hè?"

Bosmans junior heeft de volwassen status al een tijdje bereikt, maar ook jonge mannen kunnen kopzorgen geven. Met zijn rijbewijs BE nog maar amper op zak, tuft hij met een stoere vrachtwagen namelijk van hotel naar hotel. Apetrots zijn we op zijn doorzettingsvermogen na drie rijexamens, maar waarom knaagt er dan iets in mijn onderbuik als die gozer over gladde wegen naar Zutphen, Kerkrade en Steenwijk moet? Hij kan het toch? Natuurlijk! Maar toch…

Juist op dit soort momenten moet ik altijd aan mijn moeder denken. Ja mam, ik ben op tijd thuis. Ja mam, ik rij voorzichtig. Ja mam, ik weet het zeker. Uw 50-jarige columnist was (en is) immers ook kind van bezorgde ouders geweest. Uw columnist hing ook boven de wc-pot na een avondje Til, stopte ook met zijn studie voor een leuke baan en maakte ook al eens een schuiver en brokken met zijn stoere Daihatsu Feroza. Maar uw columnist is er wel heel groot, wijs en gelukkig door geworden. En mijn moeder trots, ondanks bloed, zweet en tranen.

Het is simpelweg een kwestie van loslaten en vertrouwen, zeg ik vaak tegen mijn vrouw. En mijn vrouw tegen mij. Samen duimen we ondertussen dat het dochterlief en junior goed gaat en dat ze fier op eigen benen kunnen (blijven) staan. Kleine meid is groot en voor we het weten is Bosmans junior zelf…

Nee, dat nog even niet. Een psycholoog heeft uw krantenschrijver dan ook niet nodig. Ik ga ook niet bellen met de barman van Monet en een escorte naar Steenwijk lijkt me helemaal overdreven. Gewoon af en toe even in de spiegel kijken, paps. En het van je afschrijven, zei een goede vriendin. Bij deze.

Marco Bosmans, bosmans@xmsnet.nl