Allemachtig

Witte Donderdag, Goede Vrijdag, Stille Zaterdag en daarna Pasen, uiteraard. Het zijn belangwekkende dagen, zeker voor hen die elkaar deze week treffen onder het Kruis. Uw afvallige columnist laat de hostie en het U zij de glorie deze week even aan zich voorbijgaan. Nee, zeker niet omdat het geloof me niet boeit. Integendeel! Het is omdat ik het niet kan. Geloven. Of zoals mevrouw Bosmans altijd zegt: omdat ik niet durf.

Het geloofsleven, religie in het algemeen, gaat bij ons thuis regelmatig over tafel. En over de bank. En over het bed. Daarvoor hebben we alle reden. Zoals de vele christelijke vrienden om ons heen, prediker Jan van den Bosch, die op zondag regelmatig zijn Hour of Power onze huiskamer 'instraalt', mijn mailwisseling met priester Antoine Bodar, de bezoeken die ik bracht aan Vaticaanstad, het Leusder Kerkblad dat iedere maand op de deurmat valt, enzovoort.
En wat te denken van buurman Henk op nummer 3, hulpkoster in de St. Jozef? Of overbuurman Omar van 34, die zijn trouw zweert in de moskee. Ik mag ze graag en af en toe komen God en Allah ter sprake. Tja, zomaar twee sympathieke mannen in mijn straat, een beetje als twee geloven op een kussen. Wegwezen duivel, ksssst!

Veel vaker nog dan de dialoog die over de tong gaat 'spookt' het (of eigenlijk Hij) door het hoofd. Bij mijn verwondering over de schepping, bij het luisteren naar Bach en het lezen van Maleachi, maar ook aan het ziekbed van oma Doosje. Mijn schoonmoeder was diepgelovig, maar ging tot haar dood een lange lijdensweg. Waar was Hij in al die jaren, heb ik me vaak afgevraagd. Oma Doosje had die vraag niet; haar vertrouwen op Hem was rotsvast.

In mijn hoofd was (en is) er bij alle bovengenoemde zaken en dialogen een voortdurende, bijna knagende twist. Zo hoop ik van harte dat ik boven mijn vader weer zie, maar ik vrees van niet. Ja, ik wil dankbaar zijn voor alle goeds in mijn leven, maar zolang ik meer vragen heb dan antwoorden, blijven mijn handen ongevouwen. Misschien is het de journalist in mij. Of heeft mevrouw Bosmans gelijk en dúrf ik me niet over te geven.

Zodoende zit ik morgen dus wel op het puntje van mijn stoel voor het prachtige Treur Niet in The Passion, maar zondag niet op rij 12 in de Marcuskerk – sorry, dominee Doesburg. Die twist voelt een beetje zondig, maar komt voort uit een zuiver zieltje. Tenminste, dat denk ik.

Ik wens u, gelovigen, ongelovigen én twijfelaars, een paar bijzondere dagen, gedachten en ontmoetingen toe. Maar voordat de donderdag wit kleurt, is deze woensdag rood. 25 jaar geleden namelijk, de woensdag voor Pasen, werd mevrouw Van de Kamp mevrouw Bosmans en als ik ergens in geloof, is het de liefde. Ik durf het bijna niet te zeggen, maar… Ik voel me gezegend.

Marco Bosmans
bosmans@xmsnet.nl