Kermis

De dorpskermis sterft uit. Ik las het eerder deze maand in een andere krant en kon de weemoed amper onderdrukken. Gevoelens van sentiment liggen bij ondergetekende behoorlijk aan de oppervlakte, moet u weten. Help! Nooit meer touwtje trekken, blikje gooien, autootje botsen en zweefje molen. Bijna betrapte ik mezelf op dat ten hemeltergende cliché 'vroeger-was-alles-beter'. Tot dat WhatsApp-berichtje van dochterlief, vorige week: 'ben met Anouk even naar de kermis bij het zwembad.'

Ja, de kermis was in het dorp. Hoera, er zit dus toch nog leven in de traditionele pretkaravaan en de jeugd van tegenwoordig vindt het leuk! 'Veel plezier, lief', appte ik opgelucht terug. Alles beter immers dan dat ze de hele avond op d'r telefoon zit of met een verse verovering (lees: manspersoon) op haar zolderkamertje hangt. Noem mij ouderwets, maar ik sta niet bepaald te trappelen om nu al kennis te maken met potentiële schoonzonen, die hun scooter stallen en linea recta, met de spijkerbroek op de bouwvakkersstand, achter mijn 'kleine meid' aan de zoldertrap op hollen. Nee, op deze leeftijd kun je veel beter lekker stappen met al je vrienden, schat. Verkering is voor later. Veeeel later.

Het kermisbericht was dus in alle opzichten een blijde boodschap. En dat daar geflirt wordt in de draaimolen, gezoend in de rups en gebaltst bij de schiettent, nam ik voor lief. Grijpen mag ook nog, maar dan uitsluitend met de kranen, niet met de handen. Afblijven, maat!
Op vrijdagmorgen kwam ik letterlijk van een koude kermis thuis. Dochterlief had de avond ervoor geflirt noch gezoend, want de attracties waren gesloten. Geen 'Draaien maarrrrrr!' en 'Alweer-een-winnaarrrrrrr!' op de Bavoortseweg? Hûh?! Is de dood dan toch al ingetreden? Samen met haar vrienden had ze troost gevonden in een biertje bij Monet, want ja, wat moet je anders…

Nu tapt Monet prima biertjes, maar het avondje van plezier eindigde voor de jongste Bosmans toch een beetje in mineur. En dat terwijl de Leusder kermis op mijn 18de nog een hoogtepunt was. Dat had ik haar ook gegund. Of overtreed ik hiermee de wet der generaties: in het verleden behaalde resultaten bieden geen garantie voor de toekomst?! Goed mogelijk, want ook de euro reken ik nog steeds om. Tja, ik vrees dat het tijdperk van 'de oude heer' is aangebroken. Slik.
Neemt niet weg dat ik als trotse (en verantwoordelijke) vader mijn dochter een bruisend dorpsleven gun, hier en daar met weemoed doorspekt. Dat ik de bouw van een jongerenontmoetingsplek aan de rand van het dorp niet helemaal begrijp, zal dan ook wel aan mij liggen. Een zeecontainer? Waarom niet chillen aan de overkant in Fort33? Of gebruik desnoods het fietspad naast de JOP, want drie kilometer verderop brandt zeker nog licht.

[Marco Bosmans, bosmans@xmsnet.nl.