Toekomst?

Voor honderden scholieren in Leusden wapperden de afgelopen weken vlaggen, tassen en een enkele wimpel. Hoera geslaagd! Van harte gefeliciteerd, Milan, Tim, Sem, Jochem en al die anderen! Of het nou met de hakken over de sloot of cum laude was, bij de diploma-uitreiking zijn alle geslaagden weer even gelijk. Dus is er voor iedereen een hand van de rector en – met een beetje geluk – een baret met kwast. Die academische traditie, het werpen incluis, raakt steeds meer ingeburgerd in het middelbaar onderwijs. Best leuk.

Maar net als je als examinant denkt alle vragen te hebben beantwoord en voor de komende tien weken in het zwembad wilt duiken, is er die andere grote vraag: WAT NU? Wordt het studeren of ga je aan het werk? Dit is een multiple choice-kwestie van jewelste. Veronica kon het indertijd zo stoer zeggen, 'Je bent jong en je wilt wat,' maar wát wil jong dan? Geen wonder dat wij die slogan vroeger verdraaiden in: 'je bent wild en je jongt wat,' wat dat wisten we wel.

Ik heb het grote vraagstuk aan den lijve ervaren met mijn kinderen. Zo had dochterlief vorig jaar, na het werpen van haar vierkante baret, echt nog geen idee. 17 jaar oud, plompverloren op een groot kruispunt. Genetisch geïnspireerd besloot ze de voetsporen van papa te volgen, maar dochterlief vond op de HU haar Waterloo en niet haar journalistieke geluk. In afwachting van een nieuwe studie in Deventer, hangt ze voor nu even de drogist uit.
Bosmans junior luisterde op zijn achttiende vooral naar zijn onderbuik. Hij haalde zijn groot rijbewijs en bleef hangen in de klussen die hij kreeg in zijn tussenjaar. De eventmanager is gelukkig. En papa trots.

De voetsporen van ouders zijn feitelijk niet zo interessant. Belangrijker is het om kinderen mee te geven hun hart te volgen, zoals ook wij ooit deden; mevrouw Bosmans in de grafische sector en ondergetekende in de schrijverij. Het was soms tegen het verstand in, maar gelukkig won de passie. Echt waar, ik heb iedere week plezier in mijn Knipoogjes en alle andere schrijfsels.

Heb ik de baan van mijn leven? Ach, ik ben geen dierenarts en vuilnisman geworden, waar ik eens van droomde, de handigheid van mijn vader slaat helaas een generatie over, maar ik ben (gelukkig) ook geen administrateur, zoals de MEAO voor mij had voorzien. Nee, met een beetje geluk, talent en heel veel passie pakte ik op het juiste moment de juiste kans: de pen! Zonder geluk vaart trouwens niemand wel, ook Milan, Tim, Sem en Jochem niet. Daarom: van harte geluk en veel onderbuik gewenst!

Marco Bosmans, bosmans@xmsnet.nl.

Nota bene: Bij nader inzien is er toch één vacature die ik in de afgelopen jaren heb laten glippen. Die van intuïtief wellness-masseur. Het lijkt me een droombaan, mits mevrouw Bosmans het goed vindt.