Kosgangers

Vakantie of niet, uw columnist blijft trouw knipogen. Dat kost me geen enkele moeite, want de familie Bosmans houdt het deze zomer weer dicht bij huis, zoals eerder geschreven. Reizen doen we in het voor- en najaar, zodat we in het hoogseizoen vooral kunnen genieten van binnenlandse zaken en – belangrijker nog – niets moeten. Lekker lui Leusden!

Die familie van thuisblijvers is wel wat klein, overigens. Bosmans junior is immers net terug uit Italië, terwijl dochterlief op dit moment haar koffer pakt voor een weekje Kos. Oei, gevoelig puntje. De 'kleine meid' is immers pas 18 jaar en gaat nu voor het eerst zonder pap en mam Verweggistan ontdekken, samen met vriendin Femke. Ik weet het: je moet ze loslaten, maar dat had ik liever in kleinere stapjes gedaan. Waarom is mijn dochter nou juist zo nieuwsgierig naar het uitgaansleven op 3600 kilometer afstand? Waarom pakt ze met Femke niet gewoon de bus voor een georganiseerde cultuurreis langs de Moezel? En wat is er mis met een stedentripje Gent? Ik breng en haal ze wel…

Ik moet me vermannen. Gewoon niet teveel aan denken. Althans, dat neem ik me al schrijvende voor. Maar op het moment dat u dit schrijven leest, hoop ik toch een appje te hebben ontvangen uit Kos: "Pap en mam, alles goed gegaan. We doen de deur van ons appartement op slot en gaan de komende zeven dagen boeken lezen. Love you."
Ach, dat appje zal vast niet komen, maar ik ben ervan overtuigd dat kleine meid groter is dan wij denken en dat ze samen met haar vriendin haar hoofd niet verliest. Laat ik dat dan ook niet doen.

We waren in Utrecht deze week, mevrouw Bosmans en ik. Een beetje om het sentiment, want het nieuwe Hoog Catharijne was in onze prille verkeringsjaren nog het zogeheten 'winkelhart van Ne-der-land' en derhalve een indrukwekkend dagje uit. Verliefd pakten we in 1989 de trein Amersfoort-Utrecht en dwaalden we door de enorme stationshal en deze donkere mega-blokkendoos. Ja, de grote stad, dat was wat.
Hoog Catharijne anno 2019 is nog altijd een enorm indrukwekkend doolhof, maar de glazen gevels maken het verrassend licht en metropolisch. We keken onze ogen uit, shopten een jurk en een paar schoenen, en lunchten een frietje van Sergio Herman in de binnenstad – een aanrader!

Thuiskomen was vervolgens een verademing, ontlast van alle prikkels. Ouwe-lullenpraat misschien, maar Utrecht is, zeker nu, geen Leusden. Wij bewonen hier een rustoord, nu duizenden inwoners zijn vertrokken in ruil voor enkele honderden toeristen, die een fietstochtje maken, het bunkermuseum bezoeken en een boodschapje doen in de Hamershof. Toevalligerwijs krijgt ook dit winkelcentrum een facelift, maar een metropool zal Leusden gelukkig nooit worden.
Metropool? Metropolis? Hm.. Was dat niet een oude Griekse stad vlakbij Kos?! Help! Zou ze er al zijn?

Marco Bosmans
bosmans@xmsnet.nl