Leest

Sleutelhangers waar je een foto in kunt doen. Waar haal je zo'n ding?! Bij Blokker en HEMA zocht ik tevergeefs. Bij Zeeman had ik succes. Nou ja, bijna. De vriendelijke verkoopster gaf me veel kans namelijk bij de schoenmaker. De schoenmaker? ,,Bij de bibliotheek gaat u linksaf." Ach, natuurlijk, die op de Hamersveldseweg. Vrijwel dagelijks kom ik er langs. Nooit ga ik aan. Waarom zou ik? Die instappers van mij laten zich, eenmaal doortrapt, zielloos inwisselen voor een ander maatje 46 bij een willekeurige webshop. Ze zijn het oplappen simpelweg niet waard en ook voor steunzolen of hoge hakken heeft John Keijzer aan mij een verkeerde. Dat ik nu, uitgerekend voor een sleutelhanger, voor het eerst bij hem binnenstap vervult mij met enige schaamte. Foei! Mijn geest mag dan nog jong zijn, ik ben zeer gehecht aan de verleden tijd. Oude ambachten incluis. Keijzer behoort tot die discipline, naar de leest van zijn voorvaderen. Ja, want daar waar eens de boerderij van opa stond, timmert de vijfde generatie er nu nog altijd lustig op los. Koesteren moeten we deze ambachtelijke dorpelingen. En sponsoren bovendien, desnoods met een halve zool of sleutelhanger! Opdat de schoenmaker zich nog heel lang bij zijn leest kan houden. Leve de Keijzer!

Op weg naar huis trof ik Fokko Tilma. Hij is van hetzelfde soort nijvere Leusdenaren, maar in zijn geval is de verleden tijd spijtig genoeg al voltooid. Tilma was de allerlaatste professionele schillenboer in ons land. Precies 20 jaar geleden reed hij zijn laatste rondje door Leusden. Kalmpjes, met een sjekkie op de lip, de zwaaihand omhoog en een pruttelende tractor onder de billen. De groencontainer en de invoering van de mestboekhouding draaiden zijn beroep de nek om. Ik zie hem nog regelmatig bij het uitlaten van mijn Maltezer XL. Met die sjekkies is 'ie volgens mij gestopt, maar zwaaien doet hij nog altijd graag. En inzamelen ook, trouwens. Vooral zwervende blikjes en dwarrelende papiertjes worden door hem gezien en gepakt. Een scherp oog voor orde en nooit verlegen om een praatje. Over de nieuwe inzamelingscijfers van de gemeente, bijvoorbeeld – een gevalletje beroepsdeformatie.

Uw nostalgische, sentimentele stukjesschrijver warmt zich aan dit soort dorpsgenoten. Als een zwervend meisje aan haar zwavelstokjes. En ik troost me ondertussen in de gedachte dat sommige beroepen altijd blijven bestaan. Zie de 382 timmermannetjes en -vrouwtjes bij Fort33, deze week. Laten we hopen dat zij ook een beetje bouwen aan hun ambachtelijke toekomst. Zijn er nog wat spijkers en plankjes over? Ach, doe mij dan een plezier en timmer vrijdag een mooi podium voor John en Fokko.

Marco Bosmans, bosmans@xmsnet.nl