Kosterlijk

Opnieuw sloot vorige week een kerk haar deuren: de Wederkomst des Herenkerk in Utrecht. Voor deze lokale krant wellicht iets te ver van het bed, maar voor uw lokale krantschrijver niet.

Dit zijn immers zorgelijke effecten van de ontkerkelijking die door Nederland waart en die binnenkort wellicht ook met een sloophamer aan Leusdense kerkdeuren rammelt. Zo worden in de St. Jozefkerk iedere zondag al zieltjes geteld en fantaseren projectontwikkelaars stiekem over een nieuwe bestemming voor de Dorpskerk.

Deze columnist mag dan misschien een ongelovige thomas heten en wekelijks een oogje toeknijpen, het andere oog ziet de zaken haarscherp. Geloof ik. Zo weet ik van de maatschappelijke tendens in religie. Steeds meer Nederlanders vinden dat kerken niet goed aansluiten bij hun visie op de zin van het leven. We willen dus wel geloven, maar eigenlijk niet meer in de kerk.

Wie in de St. Jozefkerk naar de klokkenzolder klimt en richting Achterveld kijkt, ziet de grens van de Bijbelbelt haast liggen. Nijkerk, Bunschoten, Barneveld; de refoband schuurt nagenoeg langs onze gemeente. Dat baart mij zorgen, want in die gemeenten is het vertrouwen des Heren rotsvast. In Leusden is dat minder. Ik vrees dan ook met grote vrezen dat eens de dag komt dat Zijne Eminentie Willem Jacobus kardinaal Eijk een zwarte streep zet door Leusden. Geen zieltjes, geen geld, geen kerk. Dag Jozef!

Ik deelde mijn zorgen onlangs met buurman Henk, die in zijn pensioendagen als koster de St. Jozef dient. Hij doet dat met ziel en zaligheid, maar als Henk voor de keuze zou worden gesteld, verkiest hij in alle eerlijkheid het geloof boven de kerk. Daarin verschillen we dus, want voor mij gaat de kerk boven mijn ongeloof. Ik ben nou eenmaal gehecht aan die eeuwenoude parochiale stenen, de fiere toren en het bronzen klokgelui. Het sluiten van St. Jozef zou in mijn ogen een krater slaan in de samenleving.

Als een gemiste dienaar volgde ik de buurman tijdens een midweekse kerkgang. Hij opende de deur, ik veegde de mat, stak een kapelkaarsje aan en liet me de liturgische les lezen. Niet omdat het moest, maar omdat het kon. Zag ineens de prediker in de buurman.

Vanaf het oksaal, de orgelgalerij, hadden we een prachtig zicht op de lege kerk. Mythisch, maar ook onheilspellend. Het idee dat er ooit mannen met verhuisdozen binnenkomen en dat Jozefs banken in handen van andere timmermannen vallen. Het zal toch niet, dat het bisdom na 178 jaar een bevel uitvaardigt de deuren in Leusden te sluiten, Henk? Zingen jullie wel hard genoeg 'Komt allen tezamen'? De koster kijkt me aan en pakt mijn arm. ,,Bidden kan ons helpen, Marco."
Het is lang geleden, maar vooruit: Ik ga slapen, ik ben moe en sluit mijn beide knipoogjes toe. Heere houd ook deze nacht, over onze kerken getrouw de wacht.
Amen.

Marco Bosmans, bosmans@xmsnet.nl.