Flapuit

De buurman heeft een nieuwe auto gekocht. En de buurvrouw ook. We hebben er een biertje op gedronken, want dit zijn natuurlijk geen kleinigheidjes. ,,Maar je schrijft er toch niets over in de krant hè, buurman?" zei Jeroen lachend, na een flinke slok. Oeps.

Het autonieuws was al getikt voordat ik er erg in had, maar de opmerking zette me wel aan het denken. Uw columnist is een open boek, namelijk, ook al bladert het met amper 500 woorden per woensdag erg langzaam. Schaamteloos deelde ik op deze pagina de overgang van mevrouw Bosmans, de vakantieavonturen van dochterlief en verlanglijstjes voor Sinterklaas. Mijn wereld is sinds 78 weken ook een beetje uw wereld geworden, of de mensen op mijn pad dat nou leuk vinden of niet. Ja, het leven in de schaduw van een schrijvende BL'er heeft nou eenmaal ook nadelen, ahum.

In Huize Bosmans zijn ze inmiddels aardig op hun hoede voor de man met de pen. Sterker nog, alle columns worden tegenwoordig vóór publicatie eerst gezien door een driekoppige eindredactie. Zo blijven echte privézaken binnenshuis. Maar nu het wagenpark van de buurtjes de kantlijn heeft gehaald, vrees ik dat ook Jeroen mij op de vingers zal tikken.

Wie denkt dat mijn wekelijkse krabbels moeten zwichten voor de censuur van het thuisfront of bang is voor een gijzeling van de krabbelaar, heeft het mis. Net als ik wil ook de rest van de familie best wel eens een oogje dichtknijpen. Je hebt immer privacy en privacy.

Daarover gesproken. Ik heb sterk de indruk dat ik in het dagelijks leven meer deel met mijn dorpsgenoten dan dat er op deze pagina past. Zo zag een lange rij wachtenden achter mij hoe zuster Jannet me op een griepprik trakteerde. En zonder huilen dit keer. Vervolgens naar de bank voor zakelijk overleg, gewoon bij balie 2. Jack Mensinga weet dat ik deze week iets goed te maken had, terwijl ik bij de apotheek heel subtiel en discreet de bijwerkingen van Omeprazol probeerde te bespreken. En net als je denkt dat je nog een klein beetje privé over hebt, vindt de mevrouw van Silver River het nodig om de complete bestelling van nummertje 16 nog even hardop met de wachtende afhaalgasten te delen. Eh.. ja, voor mij!

Inderdaad, de familie Bosmans heeft Chinees gegeten en dat is niet goed voor mijn maag.

Kortom, mijn leven ligt op straat in Leusden, net als het uwe. Ach, het zal me eerlijk gezegd een zorg zijn, zolang ik maar niet via Facebook hoef te doen alsof. U mag dus bijna alles van me weten, de tatoeage op mijn bil incluis. Maar daar ligt dan ook wel de grens. De broek blijft aan. Zo zal ik niet snel poepen op mijn werk. En ik ben de enige niet, las ik vorige week in een andere krant. Ja, stel je voor dat collega's er lucht van krijgen…

Zou buurman Jeroen trouwens wel eens poepen op zijn werk? Dat vertel ik volgende week. Als het mag.

Marco Bosmans, bosmans@xmsnet.nl