Persbericht

Uw wekelijkse columnist heeft op het moment dat u dit leest even wat anders aan zijn hoofd dan de schrijverij. Ik tel schaapjes. Nee, niet uit slaapnood, maar uit vrije wil. Op vijf minuten fietsen van ons huis hebben de Treeker schapen van herder José onderdak gevonden om te werpen. En het is waar: als er één schaap over de dam is, volgen er nog 269.

Het is niet mijn eerste kraamkamer. 22 jaar geleden 'wierp' mevrouw Bosmans immers onze oudste en een kleine 19 jaar geleden was daar dochterlief. Twee onvergetelijke momenten, waarbij mevrouw Bosmans een hevige strijd leverde en ik… een koud washandje en zo nu en dan een motiverende puf. Het waren spannende persnachten, waarin we kleine centimeters en lange uren telden op weg naar de climax van groot geluk. En hoewel er momenten zijn geweest dat ik ons blèrend nageslacht het liefst weer terug het kanaal in wilde persen, ben ik vooral onbeschrijflijk blij met onze wonderlijke, gezonde Bosmensjes.

Hoe anders gaat het er deze dagen aan toe in de kraamkamer van een schaapskudde. In twee weken tijd leveren de bevallige dames van herder José en hulpherder Jorieke een topprestatie. De krijtkleuren op de wollen ruggen verklappen wat komen gaat; een-, twee- en zelfs drielingen. Liefst op eigen kracht, maar waar nodig spelen José, Jorieke en hun vrijwilligers even voor verloskundige dan wel kraamhulp.

Net als aan het toenmalig kraambed van mijn lief loop ik ook hier een beetje nutteloos te wezen. Washandjes blijven achterwege en met mijn gepuf schiet geen schaap iets op. Daarom hebben we thuis soep gemaakt voor het kraampersoneel en smeren we broodjes. Soms moet er een lam getrokken worden, een knietje gebogen of een puffende moeder gekalmeerd en mag ik de assistent-verlosser zijn. Bijzonder.

Over verlosser gesproken. Op dit soort nachtelijke moment, wanneer heel Leusden slaapt, is nieuw leven ook een ultiem alibi om het leven te genieten. Om dankbaar te zijn. Of de handen te vouwen, zo u wilt. De schepping der natuur is magisch voor de één en machtig voor de ander, maar geloof het of niet: dit laat geen mens koud.

Ach, ik mocht in de Stoutenburgse stal van kaasboer Martin van Klooster al eens getuige zijn van een prachtige kalvergeboorte, maar bij José stormt het, twee weken lang. Even het slijm van de snuit halen, de biest erin en hup naar de volgende. Het zijn trouwens niet alleen de dieren die indruk maken, ook de mensen er omheen. Het is alle hens aan dek en van liggende herdertjes bij nachte is dan ook geen sprake. Nee, hier wordt met vrouw en macht de natuur een handje geholpen. De Treeker natuur zelfs, want hier is de nieuwe generatie grazers.
En ik, trotse adoptant van twee heideschapen, ik sta erbij en kijk ernaar. En ik beloof plechtig: geen lamsvlees met tijm-honingsaus deze lente.

Marco Bosmans bosmans@xmsnet.nl