Knuffelreus

Gek eigenlijk. Het ene moment wens je elkaar plichtsgetrouw alle gezondheid en geluk voor het nieuwe jaar en amper honderd dagen later zijn gezondheid en geluk allesbehalve vanzelfsprekend. Het is half april en alle goeds is een kwetsbaar begrip geworden.

Corona raakt ons allemaal. Zo volgt dochterlief haar colleges digitaal, zit oma thuis achter glas, heeft kok Jan Dirk zijn slagersschort weer gevonden en is buurvrouw Arianne juf op afstand. Echt ie-der-een. En ben je niet in de ban van het virus, dan ben je wellicht bang voor het virus, want de dagelijkse update van het RIVM is nou niet bepaald een blijde boodschap. Daar komt bij dat je elkaar juist nu wilt vasthouden en knuffelen, maar dat mag dus even niet. Zucht. En zo hadden we dit jaar geen paasbrunch bij mijn moeder, zitten we zaterdag niet in De Tuin en vliegen we volgende week niet naar Bilbao.

Ik weet het wel: gezondheid gaat voor alles, maar toch. Het voelt alsof het leven zijn glans is verloren en niet meer gevierd mag worden. Ik heb zo'n vermoeden dat we straks, in het coronamaals, collectief de kurken laten knallen en het goede leven als nooit tevoren celebreren. Is dat verstandig? Nee. Maar ja, er bruist wel iets en dat moet eruit, als een mooie prosecco op oudjaarsavond. 10… 9… 8…

Het is grappig hoe troostrijk de natuur op dit soort dagen kan zijnIn de tussentijd nies ik braaf in de elleboog, poets ik mijn boodschappenkar smetvrij en wacht ik met hond Jochie in de berm bij tegemoetkomend verkeer. Die anderhalve-meter-samenleving gaat volgens mij trouwens nooit wennen. Het lukt me gewoon niet. Gisteren nog, bij de hagelslag. Raakte ik toch bijna een meneer bij de pindakaas. Even snel een doosje pakken, oeps. Sorry, hoor. Nee, geef mij de knuffelsamenleving maar. Niet perse met iedereen, maar er zijn van die gevallen waarbij je denkt: anderhalve centimeter is beter. In het bijzonder als ze blond zijn en een jaar of dertig, ahum. Mevrouw Bosmans zegt dat het tijd is voor een ander onderwerp.

Het is grappig hoe troostrijk de natuur op dit soort dagen kan zijn. Ik merkte dat vorige week bij een stiekeme wandeling door de Treeker bossen. Telefoon uit, hoofd leeg en even diep door de neus ademen. En kijken, niet te vergeten! Kijken naar de natuur. De lente laat zich namelijk zien, iedere dag een beetje meer. Links een specht, rechts de vijver en boven me het eerste groen aan de takken. 9247 stappen was ik even ver weg van RIVM-cijfers en coronamaatregelen. Heel even was ik zelfs in mijn knuffelsamenleving. Bedankt, ouwe beuk!

Thuis, met de moede voetjes omhoog, is het tijd voor een bubbeltje. Een klein glaasje, want er bruist nou eenmaal iets. En dus toost ik op het goede leven dat ook op subtiele momenten klaarblijkelijk nog steeds glanst. 3… 2… 1! Veel geluk en gezondheid gewenst, houd vol én een dikke knuffel van mij, blond of niet.

Marco Bosmans, bosmans@xmsnet.nl.