Vingertikken

De armen van wethouder Van Beurden zijn lang, maar geen anderhalve meter. Zodoende ontkwam ik vorige week ternauwernood aan een oorvijg. Maar of ik dan wel zijn hartige woordjes over het woonbeleid in mijn oren wilde knopen.

Uw krantenschrijver liet zich twee weken geleden kort door de bocht uit over de diverse bouwprojecten in de gemeente, van de Maanwijk tot het Zwanenwater. Maar in de ogen van Erik van Beurden was mijn bocht ietwat te kort. Of beter gezegd: waren mijn stappen te groot. Hij nodigde mij na het lezen van de column terstond uit voor zijn perspectief bij een kop koffie. En zo boog ik het hoofd om via de personeelsingang van het Huis van Leusden de weg naar het collegematje te zoeken.

Boeiend was vervolgens zijn portefeuille-duiding. In het gemeentehuis zijn gemeentehuizen aan de orde van de dag, de betaalbare voor jong en oud incluis. Zelfs minihuisjes zijn in beeld. Het bouwproces bestaat echter uit talloze kleine stapjes. Geen grote.

Dus ja, de wethouder heeft een punt: woningbouw is een zaak van complexe nuance. Maar deze columnist heeft helemaal geen ruimte voor complexiteit en nuancering. De kantlijn is slechts smal. Het is daarom dat ik wekelijks door korte Leusdense bochtjes ga en lokale zaken met een knipoogje bezie. Alle andere artikelen in deze krant werden met open ogen geschreven, zoals het goede journalisten betaamt.

Daarover gesproken. Collega Annet tikte mij, om geheel andere redenen, onlangs ook al op de vingers. En ik op die van haar, want ook vingertikken zijn in de nieuwe samenleving uit den boze. Afstand! Ik had Annet even daarvoor juist een compliment gemaakt omdat ze acht kilo was afgevallen, dus de tik verraste me. Waarom ze er nu ineens goed uitzag, was haar vraag. ‘Was acht kilo zwaarder dan niet goed?’

Oei, daar vroeg ze me wat. Stamelend zocht ik naar een excuus voor mijn compliment, want ik begreep haar punt. Annet preekt de passie voor lijfsbehoud. Credo: Alle Lijven Mogen Blijven. Ze wil af van die achterhaalde, overspannen modellen-norm, maatje 34. Ik vind – met mijn buikmaatje meer – dat ze helemaal gelijk heeft, maar waarom voelde ik me dan ineens ongemakkelijk en zelfs even onbeholpen? Ik bedoelde het toch goed.

Mijn prachtige (!) collega staat met haar podcastserie niet alleen in haar blij-met-je-lijf-strijd, want ‘body positivity’ is inmiddels een internationale beweging. Weg met die fakefoto’s op sociale media en hype-diëten, die je na verloop van tijd de kilo’s toch weer teruggeven – met rente. GEZOND moet bovenaan staan, met GELUK als equivalent. Dat staat als een huis, ook in Leusden, toch? En als steunbetuiger knuffel ik voortaan slechts vrouwen van het romig, volmaakte soort. Knal!
Ai! Heb ik tóch nog een oorvijg te pakken van mevrouw Bosmans. Afstand!

Marco Bosmans, bosmans@xmsnet.nl.