Afbeelding
pixabay
Column

Pap

24 juni 2020 om 13:03 Column Knipoogje

Vader worden maakte voor mij de allermooiste dag. Dat ik vervolgens met alle vaders op een hoop ben gegooid om één dag per jaar dat vaderschap te vieren, voelt een beetje gek. Afgelopen zondag stond ik voor de 21ste keer in het zonnetje. Nou ja…

De Vaderdagen zijn niet meer wat ze geweest zijn. Moest ik in de eerste jaren nog zwaar mijn best doen om de kinderen te remmen in het enthousiasme om hun knutsels en frutsels voortijdig te onthullen, tegenwoordig is de kans groot dat ik na dato mijn present ontvang. Sorry, pap. En er is nog een verschil: vroeger kreeg vader iets moois, nu krijgt vader iets lekkers. Mooi was de ingekleurde glitterdas, lekker (makkelijk) de Kruidvat-aanbieding Douche & Deo van Nivea.

Ach, hoezeer ik de kleuterwerkjes ook heb gewaardeerd, nu het kroost het ouderlijk gezag ontgroeid is, kan die ‘feestdag’ me gestolen worden. Het is een liefdeloze plichtpleging, aangemoedigd door de middenstand, die kinderen alleen maar aanzet tot ongemakkelijke draaierij. Wat dat betreft zou ik graag zien dat dochterlief het Vaderdag-effect onderwerpt aan een praktijkgericht onderzoek binnen haar studie Toegepaste Psychologie. Benieuwd hoeveel liefde er feitelijk in al die douchepakketjes zit.

Hoezeer ik de kleuterwerkjes ook heb gewaardeerd, nu het kroost het ouderlijk gezag ontgroeid is, kan die ‘feestdag’ me gestolen worden.

Nee, wij Bosmensen zouden Vader- en Moederdag liever inwisselen voor een willekeurig warm weekend, voor mijn part in oktober. Gewoon even een paar dagen gezellig samenzijn; kletsen, spelen, lachen, knuffelen en eten. Dagen waarop iedereen lekker zichzelf kan zijn en we ontdekken hoe trots we zijn op de kinderen en hoe blij ze zijn met hun ouders. Ik weet het, dit klinkt heel erg ‘Robert ten Brink’, maar zo zou iedereen vadertje en moedertje moeten spelen. F*ck Nivea.

Deze ‘dokter love’ van de Leusder Krant kwam zondag trouwens ook tot een andere ontdekking: ik ben een vader van middelbare leeftijd en dat voelde ineens gek. Vroeger waren dat oude mensen, maar dat ben ik helemaal niet. Wat is middelbaar? Staat het voor middelmatigheid en val ik tussen wal en schip? Niet jong, niet oud?

Dat is nou precies waarom ik nooit belegen kaas koop. En waarom je in mijn pan geen halfbakken biefstuk vindt. Het is net niks. ‘Bedaagd,’ las ik zelfs in het woordenboek. Dat wil je toch niet zijn? Verrassend genoeg vond ik gisteren troost in Pamela Anderson. Zelfs zij behoort tot de middelbaren en dat biedt hoop. Of is dat omdat ze in mijn hoofd nog altijd door de golven huppelt?
Bovendien, wanneer je weet dat er zelfs burgervaders zijn – ik noem geen namen – die zich na vergaderingen ontspannen met Lego, dan besef je dat leeftijd niet in jaarringen besloten ligt. Een beetje vader is dan ook wars van middelmatigheid, maar eeuwig jong van geest! Hoe mooi zou het zijn als vaders voor altijd mogen leven? Vooruit, moeders ook. Ik gun het alle kinderen.


Marco Bosmans, bosmans@xmsnet.nl.

Sandra van den Bovenkamp
Deel dit artikel via:
advertentie
advertentie