Afvalligen

Van de Wokkels weet ik het wel en ook van de doorzichtige Boerderijchips-zakken. Maar wat moet ik met mijn lege Pringles-bus? In de papiercontainer, plastic-kliko of vuilniszak?

Ik wil heel graag mijn scheidingsplicht nakomen, maar soms weet ik het even niet. Het afvalbeleid is er de afgelopen jaren dan ook niet eenvoudiger op geworden. Waar is de tijd gebleven dat schillenboer Fokko ons emmertje kwam halen, de Komo-zak wekelijks aan de weg werd gezet en lege flessen teruggingen naar de supermarkt? Klaar! Mijn hart zegt dat ik nog jong ben, maar zo nu en dan stijgt de veroudering naar mijn hoofd en sjeest de wereld aan mij voorbij.
Serieus, er staan bij ons, naast de papierdoos en flessentas in de schuur, verspreid door het huis acht vuilnisemmers, in de hoop dat de kinderen op hun kamers al een beetje voorsorteren. Plastic troepjes in de grote, andere troepjes in de kleine. ‘Laten we nu scheiden, zodat jullie straks profiteren van een beter milieu,’ houd ik ze keurig voor.

Die boodschap wil er bij dochterlief overigens nog niet helemaal in, want haar kamer lijkt af en toe één collectieve vuilstort te zijn. Overal troep, behálve in de emmers. En dat zijn echt niet alleen maar van die chips-kokers, waarvan we niet weet in welke bak ze moeten. Junior daarentegen is van orde en reinheid – een echte man…

Ondanks die enkele onbestemde lege paprika-bus en een hardleerse ‘holbewoonster’, hebben de Bosmensen het afvalbeleid thuis redelijk onder controle. Buitenshuis is de Milieustraat voor mij een worsteling. Het autistisch gen slaat toe bij de scheiding van betaald en onbetaald storten in zesentwintig containers. Ik dacht altijd dat ik baat zou hebben bij structuur, maar hier blijf ik soms rondjes rijden tussen de weegschaal, de scanner, het wegwerpdek en de pinautomaat. Wat een megastort voor een dorp, trouwens. En wat een vrolijke Milieustratenmakers, die de storters graag de weg wijzen en uitleggen dat piepschuim geen plastic is. En deze Pringles-bus?

Wanneer ik ’s avonds de groene kliko aan de weg zet – of komen ze morgen voor het papier? – en een rondje met het hondje maak, valt mij op dat ik niet de enige ben met een milieuprobleem. Er zijn meer mensen die scheiden lastig vinden of de afvalrace bij de vrolijke stortploeg uit de weg gaan. Zij dumpen hun bakstenen, bierblikjes, tuingroen, kuubje ophoogzand en zelfs piepschuim liever tussen het struikgewas, in de sloot of over de schutting. Beter nog: achter de schutting van de buren.

Het is waar, beste Leusdenaar, de tijden zijn veranderd. Maar laten we met onze troepjes niet het fatsoen te grabbel gooien. Iets meer reinheid in onze eigen woonomgeving is derhalve op zijn plaats. Boetedoening ook, trouwens. Ja, laat de vervuiler, die niet wil horen, dan maar storten. Zijn geld, bedoel ik.

Marco Bosmans, bosmans@xmsnet.nl.