‘Corona is kwaadaardig bedrog’

LEUSDEN En toen trof ik aan de overkant van de straat, ergens in Leusden-Zuid, deze bestelbus met aanhanger aan. Met stijgende verbazing las ik de over elkaar heen buitelende provocerende kreten en slogans waarmee het voertuig van links naar rechts en van boven naar beneden behangen was. Klaar voor Carnaval? Een grap was het eerste waar ik aan dacht.

door Daan Bleuel 

‘Corona is kwaadaardig bedrog’. ‘Komt allen tezamen. En niks 1,5 meter of mondkapjes’. ‘Laat u niet weerhouden door één of ander mal virus’. Teksten van het kaliber ‘van dik hout zaagt men planken’. Na een kort oponthoud reed de combinatie de straat weer uit. Geen idee waar hij vandaan kwam. Geen idee waar ‘ie naartoe ging  Ik bleef ontzet en in verbijstering achter. 

POSITIEF Vorige week donderdag kreeg ik het vonnis. ‘U bent positief. U bent dus besmet met het corona-virus’, stond er droogjes in de mail. Een medewerker van de teststraat belde me luttele minuten eerder om dezelfde boodschap een menselijk gezicht te geven. ,,Prettige dag verder’’, sloot ze het gesprek werktuigelijk af. 

Ik moet in het ziekenhuis besmet zijn geraakt. Het ziekenhuis waar mijn moeder begin december vanwege een lichte beroerte werd opgenomen. Ze zat inmiddels te wachten op overplaatsing naar een instelling waar ze zou kunnen revalideren. De dag waarop ze zou verhuizen was ook al bekend; vrijdag. 

MILDE SYMPTOMEN Een dag eerder kregen we echter een klap in het gezicht. Moeder (91) was na milde symptomen, die geheel onverwacht de kop opstaken, getest en positief bevonden op corona. Een dag later leek de infectie meteen hard toe te slaan. Met koorts en flink hoestend trof ik mijn moeder behoorlijk ziek aan op de corona-afdeling, ergens anders in het ziekenhuis. 

Het gaat nu -we zijn inmiddels ruim een week verder- eigenlijk best goed met mij. De ziekte verloopt tot nu toe met ‘milde verschijnselen’, zoals dat heet.  Als ik niet beter zou weten zou ik zeggen dat ik gewoon flink verkouden ben. Hoewel het misschien nog te vroeg is om nu al victorie te kraaien, realiseer ik me nóg sterker dan voor de besmetting dat ik m’n handjes mag dichtknijpen als het hier bij blijft. Ik lees, hoor en zie dagelijks verhalen van mensen -jonger dan ik, fysiek meer getraind dan ik, zonder ‘onderliggend lijden’- die veel harder getroffen worden door het verraderlijke virus. ‘Mal’ is bepaald niet de kwalificatie die ik eraan zou geven. 

QUARANTAINE Mijn moeder overleeft ook nog steeds. In de meest letterlijke zin van het woord. In een verpleeghuis in Nijkerk wordt ze dagelijks omringd door mensen die er alles aan doen om haar er doorheen te slepen. Ik ben echter al acht dagen niet meer op bezoek geweest. Mijn enige zus, die ik daags voor mijn test nog ontmoette, ook niet. Quarantaine. En dat op een moment dat je je moeder zoveel mogelijk wil bijstaan in misschien wel de moeilijkste dagen van haar leven. Frustratie is het woord dat daarbij misschien wel het beste past.

Ik ben blij dat we in een land leven waar vrijheid van meningsuiting een groot goed is. Voor het goed uitoefenen van mijn werk, de journalistiek, een belangrijke voorwaarde. Maar vrijheid van meningsuiting doet soms ook pijn. Pijn die ik gisteren niet alleen persoonlijk voelde, bij het lezen van de schaamteloze provocaties. Ik vind het ook getuigen van respectloos egocentrisme. Ik realiseer me door de situatie waarin ik verkeer meer dan eerder deze crisis dat we vooral moeten proberen de harde werkers in de gezondheidszorg zoveel mogelijk te steunen. Juist nu er steeds krachtiger signalen zijn dat ze eronder dreigen te bezwijken. Steunen, simpel door de regels van de anderhalvemetersamenleving te respecteren. En niet door op te roepen tot anarchie. Met of zonder steun van het Woord van God.