Petje af voor de krantenbezorger!

Terwijl ik warm en behaaglijk in mijn bed lig, valt elke ochtend op een zeer vroeg tijdstip mijn krant op de deurmat. Een gebeurtenis van weinig betekenis.

Maar sinds een week kijk ik daar toch anders tegenaan. Er ligt buiten een flink pak sneeuw en wat is het koud! Liggend in mijn warme bed besef ik bij de bekende plof op de deurmat dat de trouwe krantenbezorger ook deze barre omstandigheden moet trotseren om mij van mijn dagelijkse krant te voorzien. Hoe moet dat zijn? Ik heb gevraagd of ik mee mag om het te ondervinden.

Het werd een zware tocht om 4.00 uur  in de ochtend en voelde voor mij als een expeditie door nachtelijk Leusden. Vanwege gladde wegen konden we onze fietsen alleen gebruiken om de kranten te dragen, de bezorgroute kon alleen lopend worden afgelegd. Wat was het stil, donker en zo ijzig koud!

Het was voor even wel bijzonder en leuk om zo met haar op pad te zijn. Maar na nog geen uur onderweg – en wetend nog ongeveer 1,5 te moeten gaan... - voelden mijn vingers en tenen als versteend door de kou.

Ik dacht even aan naar huis gaan, maar dàt zou wel erg zwak zijn.

Wat een pijnlijke klus werd het, om met bevroren vingers een krant door brievenbussen te duwen, huis na huis, krant na krant... 

Mijn respect voor deze krantenbezorger groeide ondertussen met de minuut. Met een lijst in de hand volgde zij nauwgezet en zonder klagen de haar bekende route.

Naarmate de tijd verstreek en de kou ook bezit had genomen van mijn botten, keek ik verlangend uit naar het moment van de laatste krant. Toen het eindelijk zover was, kon ik haar amper bedanken, zo koud en stijf waren mijn kaken inmiddels geworden.

Daarom alsnog vanaf deze plek: Maura bedankt!

Rens Fioole