Dieren op de dijk

De Grebbeliniedijk is een geliefd wandelgebied. Ik loop er bijna elke dag en kom er veel dorpsgenoten tegen. Er valt veel te beleven, te horen, te zien, te ruiken. 

Door de zware regenval half juli gingen er veel vissen in het naastgelegen Valleikanaal dood. Tijdens mijn wandeling twee dagen later lag er opeens een vis van wel dertig centimeter lang op het pad. Ik ben er met afgewend gezicht langsgelopen, zo vies vond ik het. Ik vroeg me af hoe dat beest daar kwam. Had een hond ‘m uit het water gevist?

Er zijn vrijwel altijd honden op de dijk. Twee weken geleden zag ik een hond die zich merkwaardig gedroeg. Het dier kwam de dijk oprennen via zo’n opritje. Toen hij mij zag, stond hij stil. Dat bleef zo tot zijn bazin opdoemde. ‘Hij gaat ervan uit dat iedereen die hier loopt een hond bij zich heeft. Dus wacht hij op jouw hond’, legde de vrouw uit. ‘Ik heb helemaal geen hond, lieve hond’, zei ik vrolijk tegen de afwachtende viervoeter. ‘Nog niet’, dacht ik. Onze poes Mora is al vijftien jaar oud. Onze kinderen en mijn vrouw willen na haar overlijden een hond. Ik denk dat ik dat ook wel leuk vind. Ik wilde eerst ook geen kat, maar nu we er een hebben, ben ik aan haar gehecht geraakt. Ik zie me dus al lopen op de dijk met onze eigen hond. Dan hoor je erbij.

Die loslopende honden roepen ergernis op bij sommige wandelaars. Ik kan me dat wel voorstellen. Kortgeleden ving ik een flard van een gesprek tussen twee vrouwen op. Ze stonden midden op het pad van de liniedijk met elkaar te praten en ik probeerde ze te passeren met inachtneming van de coronaregels. Om ze te ontwijken koos ik mijn weg half door het struikgewas, want ze gingen zo in hun gesprek op, dat ze me niet zagen aankomen. Of ze waren gewoon lomp, maar ik ga van het positieve uit. ‘Als je zelf geen hond hebt, ga hier dan niet lopen. Zeker als je bang voor honden bent’, zei één van de vrouwen. 

Ik heb daar lang over gemijmerd, om te proberen te ontwarren waar de redenering van die vrouw niet klopt. Ik ben er nog niet uit. Maar ik herken me wel een beetje in de persoon over wie de dames het hadden. Ik vind het vervelend als een hond die ik helemaal niet ken met zijn vieze poten tegen me op springt alsof ik zijn beste vriend ben. Baasjes roepen dan soms: ‘hij doet niks hoor, hij wil alleen maar spelen’. Ik wil dat niet. Maar de hond moet eruit vanwege zijn organisch uitscheidingsmateriaal en zoveel hondenlosloopgebieden zijn er niet. 

Het bijzonderste dijkdier is er niet meer. Toen we net in Leusden woonden, bivakkeerde er een uil op de dijk die ’s nachts zijn ge-oehoe liet horen. Maar sinds de jaarwisseling van 2018/19 hebben we hem helaas niet meer gehoord. We denken dat het dier op de vlucht is geslagen door het vuurwerk. We hopen dat er weer een uil komt wonen. Het vuurwerk mag van mij wegblijven.

Peter Sneep