Kibbelen

Uw columnist is niet bepaald van de sportieve, zo biechtte ik hier al eerder op. Dank overigens voor alle reacties en uitnodigingen die daarop volgden, maar ik sla ze nog even af. Ook omdat het in december pas tijd is voor goede voornemens. Waar was ik? O ja: die a-sportieve beperking wil niet zeggen dat ik nooit een balletje trap. Afgelopen zaterdag nog, bij Roda'46. Niet binnen, maar buiten de lijnen. Als betrokken juichvader tikte ik namelijk een uitbal keurig terug. Tot zover mijn balvaardigheid.

Deze vader juicht zo nu en dan voor dochterlief. Nou ja, juichen. Deze vader rijdt enkele teamleden naar de tegenstander, drinkt een plastic beker koffie en beschouwt het spel. Het juichen laat ik over aan de vaders en moeders die de spelregels wel kennen. Hun opwinding over de buitenspelval gaat steevast aan mij, de sportloze, voorbij. Wat ik wel doe is het linkeroog steevast op mijn appeltje, de nummer drie, en het rechteroog op mijn telefoon. Ik heb er namelijk lol in gekregen om het thuisfront via de groeps-app van het MO17-elftal op de hoogte te houden. Van de stand, van de missers en van de minder relevante voetbalzaken. Langs de Lijntje spelen, maar dan met één vinger.

Zaterdag mochten de Roda-meiden van coach Carlo op bezoek bij IJsselmeervogels, een geduchte tegenstander. Dit is, ook voor rij- en juichvaders, altijd een imponerend sportcomplex. Bloemrijk was dan ook het vingerverslag vanaf De Westmaat. En spannend, niet te vergeten. Voor de rooien was scoren namelijk pure noodzaak om kampioen te worden, en dus moest coach Carlo zich focussen op de defensie. Dat vraagt de nodige stemverheffing bij meiden die vooral willen winnen en in een dorp, waar per definitie alle coaches als toeterende visventers hun visjes proberen te stroomlijnen. Carlo kan zich laten horen, maar de Louis van (G)aal bij de andere dug-out overstemt met weidse gebaren.

Ondertussen klinken op het naastgelegen veld andere geluiden bij een spiegelduel. Ook de jongens van Roda'46 en IJsselmeervogels hebben deze middag blijkbaar iets uit te vechten. Letterlijk. Er gaan vuisten over en weer, juichvaders staan in het veld te bakkeleien en de man in het zwart kan niet anders dan kaarten trekken: twee keer rood. Uw columnist annex gelegenheidsverslaggever keert het hoofd naar het damesduel. Om de thuisblijvers te melden dat de spannende wedstrijd gelijk opgaat en dat de coaches hun stemmen temperen. Als de punten zijn gedeeld (0-0) en handen zijn geschud, wordt er ineens toch nog gekibbeld. In een bakje met ravigottesaus. Zo hoort het, Roda-meiden! Terug naar Hilversum.

Marco Bosmans