Mistverstand

Was Boudewijn nou wel of niet op onze bruiloft? En had ik nou een rode Golf of Polo? Het zijn twee willekeurige vragen over mijn prillekeurige verleden, die ik afgelopen weekend tijdens een familiair samenzijn niet één-twee-drie van antwoorden kon voorzien. De fotoboeken moesten op tafel komen om het geheugen weer een beetje op te frissen. Kijk, dáár zit Boudewijn en híer heb je onze Volkswagen.

Heb ik al gegeten, wie bent u en waar is mijn huis?

Een gevalletje Alzheimer-light, zou een lieve vriend van mij gezegd hebben. Ach, ik maak me geen zorgen om die spontane mistflard in mijn hoofd. Straks trekt ze weer op. Hoe anders is het leven voor de bewoners van Gastenhuis Leusden. Zij staan bij de laatste halte met hun hoofd in de wolken en weten letterlijk niet hoe laat het is: het verleden verdwijnt, de toekomst houdt op. Voor deze ‘gasten’ met dementie zijn die foto’s van vroeger soms de enige houvast, want zelfs de dag van vandaag is voor hen gehuld in nevelen. Heb ik al gegeten, wie bent u en waar is mijn huis?

Ik heb de bewoners na de opening van Gastenhuis Leusden enkele maanden van een antwoord voorzien en naar het toilet of hun kamer geholpen, maar de opklaring was vaak van korte duur. Net als mijn dienstverband, trouwens. Toch hoop ik van harte dat de dankbare herinneringen aan het huis nog lang bij mij blijven. Wat een geluk, dat ik herinneren mag.

In Wereld Alzheimer Dag, gisteren, vond ik een perfect alibi om de herinnering aan de praktijk te toetsen met een bezoek aan dat fijne huis in Tabaksteeg. Gewoon even een puzzeltje leggen met bewoners en een kop koffie drinken met oud-collega’s. Een puntje Alzheimer-taart erbij.

Het blijft bewonderenswaardig hoeveel geduld zorgwerkers kunnen opbrengen en liefde kunnen uitdelen. De spagaat waarin zij zich af en toe moeten strekken om hun bewoners uit de mist te houden is derhalve van een olympische klasse. Met alle respect voor de ic-werkers tijdens de corona-piek, ook hier wordt het uiterste van het personeel gevraagd. Je zou ze een extra been en een helpende hand gunnen om alle taken naar menselijk behoren uit te voeren.

Leusden heeft zich wel eens laten ontvallen een dementievriendelijke gemeente na te streven, maar hoe staat het eigenlijk met die ambitie? Ja, we hebben een groot verpleeghuis en twee luxere gastenhuizen binnen onze grenzen, is dat vriendelijk genoeg? Ik weet zeker dat er Leusdenaren met de ziekte van Alzheimer zijn die smachten naar een vriendelijk gebaar. Of naar een maatje die ze af en toe even uit de mist haalt en een gelukje biedt. Ook bij Gastenhuis Leusden kunnen vrijwilligers het verschil maken. Er ligt immers altijd wel een puzzel te wachten en even babbelen kan ook, bij fotoboeken met oude koeien. Of samen tv kijken naar Restaurant Misverstand met Johnny en Ron, vanavond op SBS6. Een typisch vergeet-me-nietje!

Marco Bosmans, bosmans@xmsnet.nl.