Opknappers

Het is eigenlijk net als bij kookboeken en reisgidsen, de etalage van een makelaar brengt het hoofd op hol, het water in de mond en kriebels in de buik.

Vooral op zondag stel ik mijn lichaam en geest daarvoor open. Dat had ik vroeger eigenlijk al, als bijvoorbeeld Jeremia van het kansel werd gepredikt. Na een minuut of tien verloor ik de aandacht en droomde ik mijn eigen profetieën. Wat zullen we vanavond eten? Hoe lang nog tot de zomervakantie? Om een kwartier later weer bij de Bijbelse les getrokken te worden wanneer er klonk: ‘…verlos ons van het kwade. Amen.’ Een mooie preek? Oeps, geen idee.

Nu wij Bosmensen zelden nog ter kerke gaan, worden zondagen gevuld met ontmoeten, lezen, wandelen en binge watching – heel trendy, volgens dochterlief. Ik noem het comakijken, als vanzelf gevolgd door een noodzakelijke wandeling. Het stramme lijf moet gestrekt, het hoofd opgefrist. Kom op, Jochie! Baasje moet uit.

Afgelopen zondag liet ik me leiden langs de Hamersveldseweg, van kop tot staart. Er wordt gewoond en gewerkt aan de slagader van ons dorp, net als in het Hamersveld van weleer, met hier en daar nog wat oude monumenten en daar en hier ook enkele nieuwe juwelen. Wat me tijdens zo’n wandeling vaak boeit is de overgang van oud naar nieuw. Dus daar waar steigers langs vervallen muren staan, kan Jochie even zeiken en baasje stiekem kijken.

Het fascineert me hoe woningzoekers vandaag de dag vallen voor een antieke, ruwe parel en al hun energie steken in het oppoetsen ervan. En dat niet alleen: hoe betalen ze dat? Op de overspannen woningmarkt zijn er blijkbaar nog voldoende durfallen die vele tonnen neerleggen voor een bouwval en nog eens diep in de buidel tasten voor de restauratie. Het zal mij benieuwen of die waarde op lange termijn nog houdbaar is. Ik wens de klussers van harte succes en kom over een paar maanden graag eens op de koffie, benieuwd naar het karakteristiek oud en comfortabel nieuw.

Ik vermoed dat de bovengenoemde avonturiers niet tot mijn bloedgroep behoren. Eerlijk: ik zie al jaren op tegen het schilderen van de zolder en het herstraten van de voortuin. Geen tijd, zeg ik altijd. Maar ik mis vooral de ballen, vrees ik. Kijken en fantaseren kan ik wel goed, dus stopte ik zondag ook even bij de makelaars aan de Hamersveldseweg, waaronder Snel, naast de St. Jozefkerk. Gerrit Willemsen en consorten doen overduidelijk goede zaken, want het is hier, anders dan bij Martijn Krabbé, kijken zonder kopen. Als zoete broodjes gaan ze over de woonbank.

Misschien moet ik de makelaar gewoon eens lief aankijken en mijn spaarcenten op tafel gooien, want uw kantoor, meneer Willemsen, zou een heel leuk huis kunnen worden. Ons huis, graag.

Marco Bosmans,
bosmans@xmsnet.nl

(Nota bene: Excuus, beste makelaar, maar Jochie heeft zijn territorium zondag alvast afgebakend.)