Afbeelding
Pixabay
Column

Zielenroerselen

20 oktober 2021 om 11:00 Column Knipoogje

Ank heeft een bank op Den Treek-Henschoten. Ik zag ‘m niet eerder, maar het noeste timmerwerk kwam mij vorige week toevallig van pas ter uitrust en uitzicht. Even puffen en genieten.

Wie vaker op het landgoed komt, kent dit gebied als ’t Waschwater. Het is daar waar vaak reeën in het grasland lopen en hooibeestjes en oranjetipjes fladderen, maar nu even niet. Het water moet wassen, namelijk. Het gebied wordt verdiept, zodat een moeras, twee poelen en enkele struweelplekken volgend jaar voor nog meer beestjes zorgen.

En zo wordt nieuwe natuur geschapen waar je bij staat. Of zit, zoals in mijn geval, op het bankje van Ank. Wie Ank is? Geen idee, maar het metalen plaatje op de leuning doet vermoeden dat Ank ons heeft verlaten. ‘Ons rondje. Ter herinnering aan Ank,’ staat geschreven. Mooi en verdrietig tegelijk. Ank kwam hier blijkbaar graag en daarom heeft haar geliefde dit symbolische monumentje opgericht, vul ik zelf maar even in. Op die manier kunnen alle uitpuffende voorbijgangers even uitzien over het waterland en denken aan Ank.

Ik weet heus wel dat begraafplaatsen in het verleden zijn uitgegroeid tot bedevaartsoorden voor spokenjagers, maar er is toch ook nog zoiets als fatsoen en respect voor de doden?

Met mijn billen op andermans bank is nog tot daaraan toe. Zomaar iemand in de krant dood verklaren vind ik iets lastiger, maar ik bedoel het goed. Er zijn er ook die op begraafplaats Rusthof, even verderop, na sluitingstijd spirituele energieën zoeken, u heeft het ongetwijfeld gelezen of gehoord. Niet handig van directeur Plaggenborg. Schandalig misschien zelfs, maar dat is niet aan mij. Ik vraag me slechts af: wat bezielde deze spiritisten? Ik weet heus wel dat begraafplaatsen in het verleden zijn uitgegroeid tot bedevaartsoorden voor spokenjagers, zeker in de nachten rond Halloween, maar er is toch ook nog zoiets als fatsoen en respect voor de doden? Seances rond een laatste rustplaats vallen wat mij betreft onder grafschennis, zeker wanneer je de overledene niet eens hebt gekend.

Gek genoeg voel ik ook iets van begrip. Op Rusthof liggen namelijk ook enkele dierbaren van mij en man, wat zou ik graag willen weten hoe het met mijn vader gaat. En met mijn schoonmoeder, tante Fie en oom Jan. Of Conny vertellen hoe vaak ik haar muziek nog hoor en Gerrit voorlezen uit zijn eigen dichtwerk. Kon ik de vaders van Emma, Anouk en Bo maar even laten weten hoe prachtig hun meiden zijn geworden en hoe goed ze het doen. Mijn dochter heeft er een paar topvriendinnen aan. Maar ach, daarvoor hoef ik eigenlijk helemaal niet op Rusthof te zijn. Ze zijn allemaal hier, gewoon om ons heen.

Het is dan ook te hopen dat die rare spokerij op 31 oktober nou eens in zijn eigen pompoenensoep gaarkookt en dat de rust in onze hof zich herstelt. Dan kunnen we twee dagen later met een gerust en open hart een kaarsje aansteken voor al onze geliefde zielen of even op het (b)Ankje zitten bij die prachtige vlinders boven het Treeker water. Zie en voel.

Marco Bosmans, bosmans@xmsnet.nl.

Deel dit artikel via:
advertentie
advertentie