Duisternis

Het is langer donker en de wintertijd is afgelopen weekend ingegaan.

Ik fietste drie weken geleden ’s avonds na een leuke vergadering in Amersfoort terug naar huis. In de stad brandden de straatlantaarns. Maar vanaf viaduct van de Heiligenbergerweg over de snelweg keek ik een donker Leusden in. De straatverlichting van ons lieve dorp deed het niet – dat gebeurt helaas wel vaker, maar dat terzijde. Gelukkig deed het licht van mijn fiets het wel. Ik zag een rood achterlichtje van de fietser een heel eind voor mij. Daarop richtte ik me. Toch kon ik niet voorkomen dat ik de berm inreed. Ik kneep hard in mijn remmen, want ik wist daar in de berm ook bomen staan. Die wilde ik niet raken.

Voorzichtig duwde ik mijn fiets terug het fietspad op en langzaam ben ik verder gefietst.

Leusden is zuiniger met straatverlichting dan Amersfoort en heeft daarin een paar jaar geleden flink geïnvesteerd. Dat is goed. Dat de ledverlichting niet zo fel staat afgesteld heeft voordelen. De gemeente bespaart energie en geld, de sterrenhemel is beter te zien en insecten, vogels en zoogdieren die ’s nachts actief zijn, worden minder gestoord. Maar ik ben een ezel en stootte mij een week later voor de tweede keer.

Ik ga elke dag een stuk wandelen en nu de dagen korter worden, loop ik steeds vaker mijn rondje in het donker. Op mijn route kwam ik bij de Bolderikhof. Daar staat een nieuw boerderijachtig woongebouw. Er staat een kleiner stalachtig gebouw naast, en een gebouw in de vorm van een schaapskooi. Ik wilde het wel complex eens van wat dichterbij bekijken. Of je op het terrein als niet-bewoner mag komen, weet ik niet. Maar ik besloot er toch op te gaan, enigszins onzeker. Aan het eind van het terrein zag ik een heg met daarin een klaphekje dat dicht was. Maar daarnaast was een open stuk in de heg en ik dacht dat ik door die vrije ruimte snel weer op de openbare weg kon komen.

Dat heb ik geweten.

Op het moment dat ik door het gat in de heg liep, kukelde ik voorover en lag ik meteen op het grond. Met mijn handen kon ik mijn val nog breken. Ik draaide me om en onderzocht waardoor ik was gevallen. In de heg staan paaltjes, met ijzerdraad aan elkaar verbonden. Bovenaan was het draad weggehaald, maar op ongeveer twintig centimeter boven de grond zat het er nog.

Striemende pijn aan allebei mijn onderbenen. Ik voelde het bloed langs mijn benen naar beneden sijpelen. ‘Inbeelding’, dacht ik. Thuis bleken mijn benen toch gewond. Rechtsonder zat een enorme schram, links bloedde het.

Afgelopen weekend was het de Nacht van de Nacht. Iedereen kan daaraan meedoen, door een of meer lampen in of om het huis uit te doen, of door de verlichting in en rond je bedrijf te verminderen. Het Noorderlicht was heel goed te zien, maar ik ben lekker binnen gebleven.

Peter Sneep.