‘Het liefst had ik gehad dat haar het laatste jaar bespaard was gebleven’

LEUSDEN De Leusdense Anja de Rijk heeft het hele proces van dementie van begin tot eind meegemaakt bij haar moeder Maria van Dorresteijn. Haar moeder overleed in 2019 nadat in het najaar van 2016 de diagnose Alzheimer was bevestigd bij haar. Samen met Anja kijkt de Leusder Krant terug op de laatste jaren van haar moeder.

door Mariska Stehouwer

,,Mijn moeder raakte veel kwijt, sleutels en gehoorapparaten maar ze probeerde het altijd goed te verbergen. Op een gegeven moment gaf ze toe dat ze alleen nog haar eigen rondje Den Dolder fietste omdat ze de weg niet meer goed wist en ook Soest, haar eigen dorp, ging ze steeds minder in. Uiteindelijk vroeg de verpleegkundig specialist van de huisarts of wij iets aan het geheugen van onze moeder merkten. Mijn broer zag het niet, of wilde het eigenlijk niet zien, maar mijn zus en ik wel. Een eerste gesprek met een casemanager dementie vond plaats in oktober 2014. Mijn moeder had zelf ook wel in de gaten dat er iets niet klopte.”

ZOVEEL GELUK MET WIJKBEWONERS Steeds meer hulp moest ingeschakeld worden. Eerst huishoudelijke hulp, vervolgens een bezorgservice voor warm eten en daarna hulp voor persoonlijke verzorging. ,,Mijn moeder werd steeds meer onzeker, angstig en gedesoriënteerd. Regelmatig verdwaalde ze tijdens haar wandelrondje en werd ze door wijkbewoners en af en toe door de politie thuis gebracht. Wij hebben zoveel geluk gehad met mensen uit de wijk die haar vaak geholpen hebben.”

Lees ook deel 1: ‘Werken in de zorg is ‘dankbaar’, merkte de 18-jarige Marleen Biemans‘

De zorgmedewerkers hebben enorm hun best gedaan, maar het ging niet meer. Ze werd boos als ze als een klein kind of niet serieus behandeld werd

AVERECHTSE WERKING ‘PAMMETJES’ ,,Vanaf februari 2019 had ze drie dagdelen opvang in de week. Begin april liet ze zich thuis door de benen zakken en wilde niets meer. In overleg met ons, huisarts en de ouderenzorgorganisatie werd toen besloten tot een spoedopname in een woonzorgcentrum. Ze kwam terecht in een klein donker kamertje achteraf in een zorgcentrum in Veenendaal. We realiseerden ons dat het om een spoedopname ging maar het was echt een rottijd. Ze begonnen daar met het geven van ‘pammetjes’ om haar rustig te houden maar bij mijn moeder was de werking averechts. Na een flinke botsing met een medewerker zijn ze daar gestopt met het geven van medicatie.”

(Artikel gaat verder onder de afbeelding).

Op de parkeerplaats van het zorgcentrum mei 2019.  ’Mijn moeder hield van vrolijke mensen, kwam je chagrijnig binnen dan kon ze je de deur wijzen’. - Foto: Privéarchief

,,Eind april was er plaats in een zorginstelling in Soest. Daar heeft ze een fijne tijd gehad. Ze was weer dichterbij familie en vrienden en er werden allerlei activiteiten georganiseerd. Ook hier kreeg ze geregeld medicijnen waar ze slecht op reageerde. Ze zat suf van de medicijnen in de stoel, maar beleefde alle onrust in haar omgeving wel. Helaas sloeg haar gedrag om, alles werd haar teveel. Ze wilde alleen maar naar huis en riep de hele dag ‘papa, mama’. De zorgmedewerkers hebben enorm hun best gedaan, maar het ging niet meer. Ze werd boos als ze als een klein kind of niet serieus behandeld werd. Hierdoor werd ik regelmatig gebeld om te proberen haar rustig te krijgen. Zo sportief als ze altijd was, zo fysiek sterk overeind bleef ze tot het einde.”

LANGZAAM VERDWEEN DE FRONS ,,Eind augustus 2019 is in overleg met arts en psycholoog besloten om een andere omgeving voor moeder te zoeken. Een plek met minder prikkels werd gevonden in Lage Vuursche. Uiteindelijk is het niet zover gekomen. Zij wilde niet meer eten en drinken en heeft het opgegeven. Uiteindelijk is besloten haar te laten slapen. De laatste dagen zijn wij veel geweest. Langzaam, heel langzaam verdween de ‘frons’ van haar hoofd en is ze ingeslapen.”

HERINNERING ,,Mijn moeder was altijd sportief, vol levenslust, gastvrij, daadkrachtig, volhardend en dankbaar. Alles in het gehele proces is open en eerlijk met mijn moeder en met elkaar besproken. Ze heeft een mooie leeftijd bereikt, 91 jaar, en heeft gelukkig lang thuis kunnen wonen. Tot de laatste weken is ze geweest wie ze was.”

Op de vraag of Anja nog tips kan meegeven aan zorgmedewerkers en mantelzorgers van mensen met dementie geeft ze aan dat niemand hetzelfde is. ,,Probeer de mens achter de persoon met dementie te blijven zien. Blijf altijd rustig en vooral gemeend vriendelijk. Behandel de mensen zoals je zelf behandeld wilt worden. Zelf heb ik veel geleerd van het boekje ‘De wondere wereld van dementie’, simpel en zo herkenbaar.”

Dit artikel maakt deel uit van de serie artikelen om ‘De vele gezichten van dementie’ in beeld te brengen met als doel om in Leusden meer kennis en begrip te creëren over dementie en de gevolgen hiervan.
Wilt u ook uw verhaal vertellen samen met een partner of familielid met dementie dan kunt u zich voor meer informatie wenden tot Ellie Kuper, coördinator van het project. Via het mailadres kuperkat@casema.nl of op tel. 06-20550053 is zij bereikbaar.