Voetspoor

Het knipoogje van uw krant stond gisteravond even blank. Het andere oog ook, trouwens. Dochterlief heeft namelijk haar diploma! Ik moet zeggen: het verlossende telefoontje van de mentor was geweldig en het hijsen van de tas-vlag zo mogelijk nog geweldiger, maar wanneer je kind met haar verlegen blosjes het schoolpodium mag beklimmen, geeft dat kippenvel.

Met de juiste genen van mams en paps, en een ijzersterke discipline heeft ze zich knap door vijf jaar Corderius College geslagen. En dat mag beloond worden. Hoewel. De kleine (grote) meid hoeft zelf niet zo nodig in de schijnwerpers, dus al die eer tijdens zo'n ceremonie kan haar eigenlijk gestolen worden. Maar of pa de uitreiking wél even wil filmen! Natuurlijk schat, voor later…

De jongste Bosmans treedt in de voetsporen van uw krantenschrijver, trouwens. Ik schreef het eerder. Na de zomer wordt ze in Utrecht opgeleid tot journalist en met een beetje geluk zit ze straks op de redactie van de Leusder Krant of Jinek. Of van een Tijl Beckand-programma, nog beter. 'Geluk' zeg ik, omdat zelfs de nieuwsmakers van tegenwoordig geen idee hebben van het nieuwslandschap des 2021. Wie het wel weet, heeft een journalistieke scoop.

Maar wie zegt dat dochterlief in de komende jaren niet op andere gedachten komt? Ook dan zou ze in mijn voetsporen treden, want dat ik deze column heb geschreven, is feitelijk een beetje toeval. Ik wilde op mijn zeventiende namelijk bij de radio werken en in de verpleging. Dat lukte, maar al doende bleek ik een nog groter talent te hebben voor de pen. Goeroe Frènk van der Linden zei het me persoonlijk. En zo vond ik mijn zaligheid in de schrijverij.

Zalig of niet, ik sluit niet uit dat ik er ooit een punt achter zet. Achter mijn laatste zin. Er zijn namelijk nog steeds onvervulde, heimelijke verlangens, terwijl ik nota bene al 50 ben. Niet in de liefde overigens, maar in de arbeid. Zo kom ik de laatste tijd regelmatig strepentrekkers tegen op Leusdense wegen. Dat wil ik ook! En die man die om de week keurig het grasveld voor mijn deur maait, dat wil ik ook! Al jaren. Boswachter in De Treek? Wil ik ook!

Het zijn van die zorgeloze banen, waarbij je in alle rust je nuttige dingetje doet en lekker buiten bent. Maar in alle eerlijkheid: solliciteren is kansloos. Ondergetekende kleurt immers liever buiten de lijntjes, hooikoorts is niet bepaald een pre op de maaimachine en ik heb een hekel aan beestjes.

En dus berust ik in mijn zalige schrijvers-lot en gun ik de grasmaaier, boswachter en strepentrekker net zoveel plezier in hun banen. Nou, één streepje wil ik nog wel trekken. Madelief heeft immers een streepje-voor, want deze journalistiekstudent staat nu al in de krant. Met blosjes.

Marco Bosmans