De markante groenteman met zijn bekende baard en karakteristieke lach krijgt veel reacties op zijn besluit om te stoppen.
De markante groenteman met zijn bekende baard en karakteristieke lach krijgt veel reacties op zijn besluit om te stoppen. Rinus van Denderen

Groenteman maakt na 38 jaar laatste rit

11 juli 2018 om 07:12 lokaal

LEUSDEN De claxon van Herman van Zandbrink zal gemist worden. Het was het signaal voor de groenteman aan huis. Hij maakte zaterdag 7 juli zijn laatste rit en gaat na 38 jaar van zijn pensioen genieten.

Arnoud J Spaaij

Groenten verkopen aan huis. Met bezorgdiensten van alle grote supermarktketens is de groenteman aan huis vrijwel uitgestorven. En toch had Herman van Zandbrink nog immer zijn klantenkring. Van Zandbrink verkocht inderdaad groenten, maar hij was ook nog heel veel meer voor de mensen.

GEWOON DE WIJK IN In 1980 begon Van Zandbrink op de groente-auto van Roest Leusden. Met zijn vrouw Lia vertelt hij zijn verhaal op het comfortabele terras achter zijn huis in de Leusdense wijk Langenbeek: ,,Ik speelde in het volleybalteam samen met Co Roest. Hij vroeg me of ik met de bus, met daarachter een kar, groente voor hem wilde verkopen. Het is ooit een keer op Achterveld begonnen met fruit en aardappelen. Later kwamen daar onder andere eieren bij en sappen. En ik ging gewoon de wijk in. Ik kende een hoop mensen en met mond-tot-mondreclame breidde het uit. Eén keer ben ik echt huis-aan-huis gegaan. Maar het ging gewoon vanzelf."

GEEN VERGUNNING Mensen in de hele omgeving kennen hem. Hij reed iedere dag een andere wijk, zoals Van Zandbrink het noemt. Die wijken strekken zich uit van Achterveld tot Hooglanderveen en van Scherpenzeel tot Soest. ,,Achterveld is wel m'n grootste wijk", benadrukt Van Zandbrink. ,,Zo'n twee dagen in Achterveld en één dag in Leusden." Het roept de vraag op hoe hij dat altijd gedaan heeft met de vergunning. ,,Ja die heb je nodig", en daarmee laat Van Zandbrink even de verdere invulling liggen om daarna verder te gaan: ,,Ik heb er een, een hele oude, een vergeelde, ik kwam 'm van de week nog tegen in de auto."

GOEIE BAND Het is typerend hoe de groenteman zijn wijken altijd gedaan heeft. Regelmatig, vertrouwd, zonder problemen. De mensen konden op hem rekenen en met een luisterend oor voor ieder die zijn of haar verhaal kwijt wilde. ,,Ik heb nooit niks doorverteld", zegt Van Zandbrink over de vele verhalen die hij langs de weg hoorde. ,,Natuurlijk wel het laatste nieuws maar over rouw en trouw, nee dat niet. Ik had gewoon een goeie band met de klanten. Er waren klanten waar ik een sleutel kreeg en een zei een tegen me 'Het gaat me niet om je spullen maar wel om het praatje' en dat doet je wel goed."

NOOIT VERANDERD Van Zandbrink maakte natuurlijk heel wat mee in de 38 jaar dat hij op de weg zat. Zijn vrouw Lia weet kent veel verhalen: ,,Hij heeft wel eens aangebeld dat er iemand overleden in huis lag." Dat werd passend opgelost in samenwerking met buren en politie. Veel vrolijker zijn de anekdotes over vaste klanten: ,,O ja, als iemand niets nodig had dan zat er gewoon een plastic zak in de brievenbus."

Nog mooier is dat veel van zijn klanten niet van verandering houden. ,,Pas ging een zaterdaghulp, die me jaren geleden ook al hielp op zaterdag, weer een keer mee. Ze kwam op een vertrouwd adres en kreeg een briefje met de boodschappen en het viel haar gelijk op 'Dat briefje is in al die jaren nooit veranderd' zei ze gelijk."

AFSCHEID De markante groenteman met zijn bekende baard en karakteristieke lach krijgt veel reacties op zijn besluit om te stoppen. Veel mensen praten erover en hij ontvangt gelukwensen en kaarten. Sommigen zijn heel persoonlijk met bijvoorbeeld een foto zoals de vrachtwagen wekelijks in de straat staat. 7 juli de laatste rit door Achterveld. Op de website van Roest Leusden staat een afscheid aangekondigd. ,,Dat doet me wel wat", zegt Van Zandbrink met een brok in zijn keel.

HOOFDREKENEN Een speciaal plekje in zijn hart heeft Van Zandbrink voor de jongens en meisjes die hem hielpen op de auto. ,,Er zijn er veel die echt wat geleerd hebben. Mensenkennis natuurlijk maar ook leerden ze hoofdrekenen. Daardoor gingen ze op school goed vooruit. Een van hen had dyscalculie en kwam later naar me toe en zei 'Herman ik moet je bedanken. Ik ben geslaagd'. Het hoofdrekenen had hem ontzettend geholpen."

IN DE KAR Het werk nam altijd veel tijd in beslag. Lange dagen zorgden ervoor dat Van Zandbrink zijn gezin niet veel zag. Maar hij had altijd vrij op maandag en dat zorgde er wel weer voor dat hij zijn kinderen op die dag naar school kon brengen. En het was het hem allemaal zeker waard.

Van Zandbrink sluit af met een prachtig verhaal: ,,Ik nam altijd de tijd voor iedereen. Op een dag kwam ik bij een mevrouw van dik in de negentig. Ze zei 'Ik wil altijd nog eens een keertje in je kar kijken' en dus heb ik haar alles laten zien. Ze kocht een bosje radijsjes maar haar bezoekje aan de groente-auto was me alles waard."

Deel dit artikel via:
advertentie
advertentie