Lentelust

Het moge duidelijk zijn dat koning Winter heeft zitten winterslapen, want met veel wind en regen zijn we van de herfst ineens in de lente beland. Hoera, roept uw warmbloedige krantenschrijver, maar hij hoort ook zijn moeder: maart kan zijn staart nog roeren, jongen. En die broeders, fluiters en fladderaars dan? Nee, alle respect voor de IJsheiligen, maar die kalender laat mij, ehh.. koud.

Aangestoken door de voorjaarskriebels is de frisse neus weer opgenomen in het dagritme. Iedere dag even naar buiten voor een flinke teug lentelucht. Het is ook om het wandelen weer onder de knie te krijgen. Met de dood van onze Tibbe, in december, stierf immers ook mijn dagelijkse ommetje. Lui hing ik de afgelopen wintermaanden 's avonds te vaak in de bank, een stemmetje knagend in mijn oor. Hallo, zelfdiscipline! Het geweten heeft gelijk. In 'de lente' heb ik een stok gevonden die me naar buiten slaat. Heerlijk. En alvast een wat kleiner stokje voor Jochie, onze aanstaande Maltezer XS, die binnenkort iedere dag een beroep zal doen op zijn nieuwe baasje(s).

Zonder hond, maar met een flinke dosis lentelust besloot ik deze week in mijn uppie een bospad te verkennen, het pad naar het Voedselbos. Dat had ik beter niet kunnen doen. 'Ons' bos is troosteloos. Uitgerekend dit stukje Leusdense natuur, waar een totaal nieuw ecosysteem opgebouwd moet worden, heeft de natuur even tegen zich. Noten, vruchten en knollen hadden hier in februari geplant moeten worden, maar dat bleek onmogelijk. De voorn, forel en baars hadden bekant meer kans op overleven, want zo nat was het.

Kortom, het bos is nog ver weg en het voedsel nog verder. Om de moed erin te houden organiseert de voedselboswachter op 31 maart bij boerderij Tussen de Hagen in Stoutenburg trouwens wel een interessant college over het aanplanten van 'nieuwe' natuur. Terwijl u dat noteert, loop ik verder…

Op de weg terug besloot ik Park Princenhof te doorkruisen, waar een nat ecosysteem al vele jaren prima balanceert. Het is gek, maar dit deel van Leusden is veel Leusdenaren onbekend. Ik weet eigenlijk niet beter dan dat het park met al zijn bruggetjes een groene buffer vormt tussen wonen en werken. Ik heb er als kind gevaren en gevist; geweldig! Hoewel ik nu wat ouder ben, ben ik niet veel wijzer, ontdek ik al wandelend, want waar komt die naam vandaan? En hoe zat het ook al weer met Boerderij Princenhof? Was dat niet het huis van oud-burgemeester Temmink van Amersfoort? Was het park dan misschien het lustoord van de bourgeoisie?

Het lijkt me een prima excuus om toch nog een keertje op de bank te hangen en de archieven van de Historische Kring Leusden door te spitten. Dan kan ik Jochie deze lente vertellen over prinselijke hondjes in het park. Een plasje? Nee, niet in het Voedselbos, dat is al nat genoeg.

Marco Bosmans, bosmans@xmsnet.nl.