Column Peter Sneep: ‘Toen de uitnodiging voor de prikken in de brievenbus zat, kreeg ik wel even de schrik’

[Stereo-prik

Onze zoon kreeg vorige week de negenjaarsprik. Als baby krijgen kinderen heel wat prikken. Daarna is het een tijdje stil met inentingen. Rond hun negende verjaardag krijgen ze dan weer een injectie. Wat zeg ik? Ze krijgen twee injecties tegelijk, in elke arm één. In de volksmond heten die samen de negenjaarsprik.

Toen de uitnodiging voor de prikken in de brievenbus zat, kreeg ik wel even de schrik. Onze zoon houdt niet van prikken. Als peutertje schreeuwde hij de hele dokterspraktijk in Amersfoort bij elkaar toen we als gezinnetje de griepprik kwamen halen. Toen we aan de beurt waren, was hij wilder dan wild en sloeg met zijn armen om zich heen. Hoe prik je op de goede plek, als je kind zo wild is, vroeg ik me verbijsterd af.

Het ging dan ook bijna fout. Op een moment dat hij even iets rustiger leek, zag de prikster haar kans schoon. Maar alert als altijd sloeg onze zoon met zijn vuist tegen spuit en naald, zodat de prikster zich bijna zelf prikte. Maar nu is hij negen. Zou het nu anders gaan?

Onderweg naar de priklocatie in Sporthal Buiningpark praat hij monter. Hij toont enige interesse in wat komen gaat. ‘Tegen welke ziekten krijg ik eigenlijk prikken?’, vraagt hij. In de gangen van de sporthal krijgt hij nog meer praatjes. ‘Het is hier veel te wit en veel te licht’, moppert hij. ‘Als ik hier werkte, zou ik de muren een andere kleur verven.’

Ik ben voor kinderprikken al vaker in Sporthal Buiningpark geweest en ook in De Korf. Het valt me elke keer op hoe goed en ordelijk het allemaal is geregeld. Er hangt een rustige en veilige sfeer. Zoon moet een paar keer zijn naam noemen en vertellen wanneer zijn verjaardag is. Hij werkt goed mee. Er zijn geen lange rijen wachtenden, maar het loopt lekker door. Maar je zult het altijd zien, er gebeurt bij ons altijd iets geks. Nu ook weer. Er is een meisje voor ons aan de beurt, waardoor we op vijf meter afstand kunnen zien wat er gaat gebeuren. Het meisje zit op een stoel met aan beide kanten een dame met een injectiespuit in de aanslag. Een voor DTP en een voor BMR, heb ik ondertussen gelezen in de uitnodigingsbrief. Difterie, tetanus, polio, bof, mazelen en rodehond. Het meisje is bang en de prikdames nemen alle tijd om het kind op haar gemak te stellen. Uiteindelijk wordt ze geprikt. Ze huilt een beetje als ze opstaat en naar de uitgang gaat. Haar moeder troost haar.

Dan zijn wij aan de beurt. Mijn zoon is de hele tijd kalm gebleven, gelukkig. Ik moet recht tegenover hem gaan zitten. De dames vertellen dat hij zijn armen slap moet houden, goed zijn vader aan moet kijken en dat hij een heleboel keer diep moet inademen en goed uitblazen. Als hij daaraan begint – zijn ogen zijn groot als schoteltjes – kijken de dames elkaar aan en prikken tegelijk. Stereo! Ik zie op dat moment zijn ogen onmogelijk ver opensperren en zijn mond maakt een vreemde beweging. Hij herpakt zich meteen. ‘Was dat alles?’ vraag hij.

Peter Sneep, pjsneep@gmail.com