Nachtbrakers

Vallende sterren. Je hoeft mij er niet voor wakker te maken, maar als het toevallig zo uitkomt, pak ik ze graag even mee. Nee, niet Britney Spears en Bonnie St. Claire, maar de Perseïden die vorige week weer de baan van onze planeet kruisten. Ik had geluk, want vrijdagnacht was het helder en ik moest toch vroeg op. Een ligstoel en een verrekijker gingen me net even te ver, maar gestoken in een vest en lurkend aan mijn koffie liet ik het lichtspel op mij neerdalen. Snel een stille wens doen, amen.

Wie heeft trouwens de nacht ooit bedeeld met ‘de kleine uurtjes’? Wat nou, kleine uurtjes! Ik ervaar ze als grootse uren. Zo is de late wandeling met de hond meestal heerlijk stil en krijg ik bij een vroege radiodienst in Utrecht regelmatig de Leusder natuur in de schoot geworpen. Links een paar reeën in het maanschijnsel aan de bosrand, rechts staan koeien in de mist. Heeft u in dat licht van de maan trouwens wel eens gelet op de vele donkere wolkencontrasten aan het zwerk? De nacht is niet zwart. Wie echt durft te kijken, ziet tinten en nuances.

Daarnaast heeft de nacht op mij een inspirerende werking. Terwijl Leusden slaapt en de temperatuur onderuit gaat, haal ik genoegdoening uit een paar meditatieve bed-oefeningen om het hoofd te legen. Niet veel later vult datzelfde hoofd zich weer met nut en onnut. Het is echt waar, de meeste krantenstukjes krijgen vorm op mijn kussen. Nou, dát zijn nog eens slaapkamergeheimen, beste lezer. En ik ben niet de enige die de nacht zo nu en dan omarmd, want ook radiomaker Frits Spits deelde de afgelopen nachten zijn intimiteiten live in het donker. Om nog maar te zwijgen van de sportievelingen onder u, die Tokio niet wilden missen. Wat was er nou heerlijker dan uren turen naar olympische boogschutters en te kleine broekjes – ik bedoel: volleyballers?

Dochterlief gaat de nacht over twee weken weer van een andere kant bekijken. Na de introductieweek begint het studentenleven, dit jaar met échte lessen in échte collegezalen. Maar u en ik weten ook dat deze bollebozen, wanneer ze hun lesje hebben geleerd, ook het nachtleven verkennen, het leven van koude pizza’s en groene flesjes. Is het de nacht die roept of toch de plicht? Ik schrijf het met een knipoogje van me af, want eigenlijk zou ik mijn ‘kleine’ meid het liefst nog een beetje orde en regelmaat bijbrengen, maar dat is na twintig jaar wel een keer klaar. De psycholoog in spe kent haar verantwoordelijkheden en weet ook van het bioritme, dus geen zorgen, pap.

In Leusden valt er na middernacht, op een vallende ster en grazende Bambi na, niets te beleven. Het dorp snurkt. Hoewel… Wist u dat in ons land zo’n vijf miljoen mensen te kampen hebben met slapeloosheid? Ik schrok ervan en wende me terstond tot Perseus. Ik wenste dat ik vannacht weer heerlijk mag slapen.

Marco Bosmans,
bosmans@xmsnet.nl.