Afbeelding
Pixabay
Column

Lovegame

27 oktober 2021 om 11:31 Column

Scooteraars en fietsers, wandelaars en ruiters; ze worden ook in Leusden met diverse bordjes over goede paden geleid. Maar postduiven?!

Het Burgemeester Buiningpark is er al mijn hele leven, maar dit pijlbord was me niet eerder opgevallen. Het verbaasde me ook, want als er een diersoort is dat prima de weg weet te vinden, dan is het wel de postduif!

Dat sportpark was in de jaren zestig trouwens vooral bedoeld voor de voetballers van Roda ’46, voorheen v.v. Hamersveld. Zij waren de velden aan de Asschatterweg ontgroeid, waarop burgemeester Buining in 1964 het nieuwe onderkomen opende. Een handig een-tweetje met de club, want als dank voor de nieuwe velden bouwde Roda haar eigen kleedlokaal. Een jaar later vond ook K.C. Antilopen een plekje op het park, gevolgd door TTCL, maar dat terzijde.

Als trouwe ingezetene dacht ik wel te weten van alle sportiviteiten op ons Buiningpark, maar Gijs verraste mij afgelopen weekend. Gijs (10) is de zoon van vrienden en een fervent tennisser. Dat doet-ie regelmatig in zijn eigen Gelderse habitat, maar ineens stond daar een uitwedstrijd op de agenda: LTV Lockhorst in Leusden. ‘Mam, wonen daar niet…’ Dus: of wij ook kwamen kijken.

Zo kon het gebeuren dat mevrouw Bosmans en ik ineens een nieuwe weg insloegen op het sportpark. Het paadje naar het clubhuis van Lockhorst, oeps, we hadden het nog nooit gezien

Zo kon het gebeuren dat mevrouw Bosmans en ik ineens een nieuwe weg insloegen op het sportpark. Het paadje naar het clubhuis van Lockhorst, oeps, we hadden het nog nooit gezien. Ik schrijf het met grote schaamte en een klein excuus, want wij Bosmensen verkozen andere takken van sport. Korfbal en turnen, bijvoorbeeld, terwijl dochterlief een aardig potje voetbal speelde. Tennis ging aan ons voorbij, zonder een duidelijke reden van afkeur, want op televisie mag ik de toernooien graag aanschouwen.

Met Gijs en zijn dubbelmaat Armando op baan twee zag ik tennis zowaar eens in levende lijve vanaf het gezellige Lockhorst-terras. Wonderlijk hoe kinderen van die leeftijd de complexe spelregels al meester zijn. De puntentelling, de wissel van veldhelft en opslag; Gijs heeft het door. Of weet zijn tegenspelers te overtuigen met zijn schijnzekerheid. Dat ook het publiek zich aan regels moet conformeren, was mij dan weer niet bekend. Zo zijn bemoeienissen vanaf de kant niet gewenst, de koekrepen op tafel voor de spelers en is het mega-springkussen naast het veld helemaal geen springkussen, meneer Bosmans. ‘Dit is een opblaashal, kom naar beneden!’ Sorry.

Hoogtepunt van het middagje Lockhorst vormde de kleine tennisman. Om zijn enthousiasme en zijn voetenwerk, én om zijn verlieskunst. ‘Hoezo, de baan vegen?!’ Nee, met zijn talent en ondanks de verloren partij, durf ik in te zetten op Wimbledon 2032. Dan fluisteren ze op de Lockhorst-tribune: die gozer heb ik ooit hier zien spelen, waar die columnist zo’n leuk stukje over schreef en toen er nog postduiven over het Buiningpark vlogen.

Marco Bosmans, bosmans@xmsnet.nl.

Deel dit artikel via:
advertentie
advertentie