Column

1 september 2020 om 18:42


Départ

Bij het opruimen van de schuur, tijdens mijn vakantie, werk ik pijnlijk getroffen door een acute gewetenstwist. Uw columnist heeft twee fietsen; eentje onder een dikke laag stof, de ander met de banden plat. Ik vrees dat ze mij nooit meer willen aankijken.

Ik stel me ze voor als twee honden die door hun baasje naar het asiel zijn gebracht, zodat hij lekker drie weken aan het zwembad kan gaan liggen. Een dergelijk weerzien kan dan ook meestal niet zonder knuffels en super lekkere kluifjes. Nou weet ik best dat er geen leven zit in mijn flitsende, gele citybike en comfortabele toerfiets, maar als dit verwaarloosde rollend materieel kon praten…

De twist werd mij voorgespiegeld door mevrouw Bosmans. En ze had gelijk. Waarom zet ik twee fietsen in de schuur die ik nooit gebruik? ‘Verkopen die boel!’ Ik boog het hoofd nederig ten spijt en beloofde beterschap, ook omdat mijn gebogen hoofd een andere realiteit ontwaarde: lui vlees, hangend over mijn riem. We zijn inmiddels enkele dagen verder. Het mea culpa is aanvaard en beide fietsen zijn gepoetst en gepompt, ze staan startklaar.

Maar nu? Ik merk dat het bij de uitvoering van de beterschap nogal knarst op de discipline. Er is een soort vluchtpatroon in mij getreden, dat gepaard gaat met allerlei argumenten om vooral niet op te stappen. In je eentje is niet leuk, Utrecht is te ver weg, er komen buien aan, je moet nog schrijven en meer van die duivelse obstakels. Scheer je weg!

Aan de andere kant fluisteren engelen in mijn oor, zoals mevrouw Bosmans, die als stok achter de deur de advertentie op Marktplaats al heeft klaargezet. En zuster Belinda die volgende week de bloeddruk zal opmeten tijdens mijn zomercheck.

En wie klinkt daar in de verte? Is dat Dione? Verdraaid, Dione de Graaff van de NOS Avondetappe! Dat moet ik uitleggen. Nee, ik ben niet echt van het sporten en fietsen is ook geen hobby, maar de Tour de France boeit me wel, vooral dit jaar. Het is omdat de coronacrisis de hele wereld heeft verlamt, behálve dit grote sportevenement. De Tour gaat, sinds afgelopen weekend en onder surrealistische omstandigheden, door.

Dat voelt niet alleen vertrouwd, het is ook alsof we heel voorzichtig weer een beetje grip krijgen op het leven. Het is daarom dat ik deze weken sentimenteel een beetje nazomer, met het Tourverslag in mijn linkeroor en een oogje in de avond op Dione.

Aangemoedigd door de engelen en het Franse wielercircus vond ik dat ik niet mocht achterblijven en dús stapte ik gisteren weer op de trappers voor een etappe van 9 kilometer zonder col. Pffff. Bij gebrek aan een bidon verkoos ik een bronwatertje van De Hessenkar als opfrisser, waarna het me zowaar even naar het hoofd steeg. Tom Dumoulin, eat your heart out, want ik kan je bijna hebben! Of zal ik beginnen met de Tour de Junior?

Marco Bosmans,
(bosmans@xmsnet.nl)