Buurvrouwendag

Ligt het aan mij of tikt de klok echt sneller naarmate we ouder worden? Ik mocht er afgelopen vrijdag weer een jaartje bijtellen: 51, hoera! Raar eigenlijk, want ik had het gevoel dat Abraham nog maar een paar maanden in mijn leven was. Misschien is het omdat ik de magische 50 vorig jaar wat grootser heb gevierd dan de 49 ervoor. Daardoor duurde de napret wat langer. Ineens waren er vrijdag dan ook weer slingers van mevrouw Bosmans en een slagroomtaart van de HEMA – al jaren een guilty pleasure, ik geef het eerlijk toe.

Hoe dan ook, 8 maart werd alsnog een feestdagje. Net als voor buurvrouw Bep, trouwens. We gaan al jaren samen op, alleen loopt zij consequent 34 jaar op me voor. Ik schrijf het met bewondering, want buuf is nog altijd scherp van geest, vlot van babbel en hoentjesfit. En dat niet alleen: Bep geniet van het leven. Dit was de buurvrouw die op menig pleinfeest pannenkoeken stond te bakken en tot op de dag van vandaag graag een zonnetje onder de mensen brengt. Bewonderenswaardig, want in de afgelopen 85 jaar ging haar zonnetje echt wel eens schuil achter een donkere wolk. Dikke tranen zullen er geweest zijn, maar in het voorbijgaan toont ze steevast haar opklaringen.
Wij hebben trouwens een straat vol stille verdrietjes. Daar branden kaarsjes zonder taarten, zoals op nummer 2, 4, 8, 12… Net als bij mijn moeder, een paar deuren verderop. Ma en de buurvrouwen kwamen alleen te staan, maar weten zich bij hevige weemoed gelukkig getroost door de kinderen en een wakend vlammetje. Juist daarom blies ik die 51 van mij afgelopen vrijdag niet zo snel uit. Ik liet ze branden. Om het leven te vieren, andere levens te herinneren en omdat 8 maart ook (buur)vrouwendag is.

De relativering van de verjaring schoot me onlangs trouwens ook door het hoofd in de stoel van tandarts Onno. Hij wil van geen ouwe dag weten en boort er, als 70-plusser, nog altijd lustig op los. Ja, je mond valt er van open, zoveel passie voor het vak. Echtgenote Clara treffen we vervolgens in haar loket, waar ze met potlood en gum lachend mijn volgende afspraak in het grote boek noteert. De tand des tijds heeft op hen geen enkele grip, wat een inspirerende heerlijkheid.

Net zo heerlijk is het voor mij om iedere week het Leusdense leven vrolijk van mij af te krabbelen op pagina 3. Ik heb overigens ook minder vrolijke pennen. Zo mocht ik een tijdje terug Rina en Bert interviewen over hun zoon Berry, die door een stofwisselingsziekte slechts 23 jaar is geworden. En over hun zoon Mike, die de ziekte ook heeft en straks los moet laten. Pfff.

Waarom ik dat met u deel? Om me, samen met u, bewust te zijn van het hier en nu. En dat 'lang zal ik leven' allerminst zeker is.

Marco Bosmans, bosmans@xmsnet.nl