Voyage

Processierups. Het zou een synoniem kunnen zijn voor al die vakantiegangers die bumper aan bumper langzaam afdalen naar het zonnige zuiden. Of bedoelen ze hier kardinaal Eijk die voorgaat in de pelgrimage?

Nee, het zijn de jeukbeestjes die zich massaal op de eik hebben gestort! Ach, u kunt de harige rupsen en de rood-witte linten de afgelopen weken niet gemist hebben. Vooral de weg tussen Leusden en Achterveld was één lang plaats-delict. Het zou dé zomerplaag van 2019 zijn, als ik sommige media mag geloven.

Laat ik me in mijn lokale kolommetje dan maar richten op de zomerplaag die vakantie heet. Na de noordelijke en zuidelijke regio, zijn wij eindelijk aan de beurt. Maar voordat u zich straks aansluit achter de asfaltrups op de Autoroute du soleil moeten er eerst even wat zaakjes worden afgevinkt. Is juf bedankt, heeft de buurvrouw de sleutel, zit de cavia in zijn hok, voldoende onderbroeken in de koffer en waar had u de paspoorten van de kinderen ook alweer opgeborgen? Ehm.. op een logische plek. Toch?

Ik zal het nooit begrijpen, vrees ik. Die collectieve drang om, met of zonder sleurhut, allemaal op hetzelfde moment via dezelfde weg naar dezelfde camping te trekken. Die camping met die vieze douches, enge beestjes, dure stokbroden en waar het met 41 graden eigenlijk niet te harden is. Laat staan te slapen. Daar blijven we dan vervolgens sleurhutjemutje twee weken matige koffie drinken op onze gammele campingstoelen. Vive la France!
Chargeren is in dit geval met recht een Frans werkwoord, maar ik bedoel het goed, hoor. Frankrijk is prachtig en de Fransen zijn lief, maar liever niet in juli en augustus. Vanwege dat massatoerisme, waar ik niet zo goed tegen kan. Veel liever geniet ik een voorjaarsweek van de Languedoc of een lang herfstweekend in Marseille in plaats van twee weken Provence in de zomer. Dus wanneer onze krantenlezers het zogenaamde goede leven verkennen, slaat uw krantenschrijver even over.

Trouwens, uit onderzoek is gebleken dat mensen die in de zomer thuisblijven het meest ontspannen. Dan denk ik: wat is nou het goede leven? Reden temeer om me niet gek te laten maken door wat 'men' vindt. Nee, mevrouw Bosmans en ik blijven de komende weken lekker in eigen land. Een nachtje aan zee misschien of een dagje Achterhoek, maar verder is het Leusden troef. Dan pakken we volgende week lekker de fiets en zakken we, als ware processionisten, de rood-witte Asschatterweg af richting een goed glas Languedoc-Roussillon bij De Hessenkar en een heerlijk stokbroodje brie bij De Roskam. Even helemaal weg, maar daarna snel weer filevrij naar huis.
Daar wachten een frisse douche, lieve beestjes, een dik matras en de beste koffie. En met een beetje geluk zitten alle buren in Frankrijk, zodat ik me helemaal als God in Leusden voel.

[Marco Bosmans, bosmans@xmsnet.nl.