Afbeelding
pixabay
Column

Bosjespad

14 oktober 2020 om 11:00 Column Knipoogje

Zoals ik bij de aankondiging van de vogeltrek altijd direct moet denken aan een heerlijk gevuld kwarteltje, zo loopt bij onze hond Jochie het water in de bek als de paddentrek begint. Helaas, schrijf ik erbij, want een kikker tussen zijn kaken geeft vooral viezigheid, kan ik u melden. Een handjevol haargel (wetlook, factor 5) is er niets bij.

Ik ben eigenlijk een beetje vies van kikkers. De glibbers geven mij de bibbers, zeg maar. Nee, niet vanwege hun amfibisch voorkomen, maar omdat ze nogal verrassend uit de hoek kunnen komen. Letterlijk, dus. Het is alsof ze me kennen, want terwijl mevrouw Bosmans en ik vorige week samen de tuin winterklaar maakten, sprong er uitgerekend bij mij weer zo’n Kermit omhoog. Dat is niet goed voor mijn bloeddruk, hoor. Ik verdenk ze er trouwens wel eens van dat ze het expres doen. Dat de kikkerfamilie op 1 april bijeen is geweest om grollen te bedenken en dat Kermit vervolgens de hele zomer heeft zitten wachten op die bange schijterd van een Bosmans. ‘Sssst, daar zal je hem hebben.’ En precies op het moment dat ik zijn bladerdeken beweeg, springt ‘ie me tegemoet. Kwaaaak! Om vervolgens met een voldaan gevoel naar huis te springen en verslag te doen.

Het is daarom dat ik kikkers en padden reken tot het ongedierte, in tegenstelling tot ons Jochie. Samen aan de wandel bij vriendin Bijtje, die woont aan de Schoolsteeg, verbaasde ik me laatst over de aanleg van een flinke poel aan de rand van de Schoolsteegbosjes. Deze nieuwe natuur is bedoeld om de oude natuur weer een beetje terug te brengen. En poelende padden horen daar bij, jak!

Afgezien van de Kermit-familie biedt dit bosjesgebied trouwens wel een prachtig – en voor veel Leusdenaren onbekend – decor voor een logeerpartijtje. De stilte van de natuur, het kleuren van de bomen, de glinsterende dauwdruppels en spookachtige koeienpotenmist maken het paradijselijk. Misschien goed om te weten: Bijtje biedt paradijsgangers met alle liefde een bed en ontbijtje.

Ondergetekende nam voor schemering het pad terug. Net als Jochie, maar hij verkoos een pad in zijn bek. ‘Laat los, die groene jongen! Af! Foei!’ Even hoopten we nog op de verschijning van een prinses, maar nee, het bosjesparadijs is geen sprookjespark. De nieuwe oude paddenpoel moet het derhalve met een bewoner minder stellen en onze babyboomer (lees: gekruiste Maltezer) heeft zijn natuurlesje geleerd. Tenminste…

Wat is dat toch met jonge honden, om alles wat je pakken kunt direct in je bek te stoppen? Die poelpad is slechts één voorbeeld, want er gingen de afgelopen maanden ook al heel wat kattenpoepjes, gemaaide grassprieten, beukennoten en papiersnippers naar binnen. Het is een heuse kliko op vier pootjes. Daarom toch maar even met dierenarts M. Rutte gebeld: ‘Bek houden en mondkapjesplicht’.

Marco Bosmans, bosmans@xmsnet.nl.

Deel dit artikel via:
advertentie
advertentie