Afbeelding
pixabay
Column

Geplogenheid

9 december 2020 om 11:00 Column Knipoogje

Hij komt altijd met het nodige geraas, om drie weken later vervolgens weer opvallend stilletjes retour Spanje te stomen. Hoe doet ‘ie dat toch?! Dag Sinterklaasje, daaag daaag roetveegpiet.

En terwijl de bisschoppelijke residentie in Baarn weer in de paleiselijke staat wordt teruggebracht en strooigoed uit de hoeken wordt geveegd, maken wij ons op voor bomen, ballen en gourmetschotels. Tenminste, zij die konden wachten tot 6 december, want eigenlijk was half Leusden al in kerststemming. Volgens mij stonden in september al kinderen bij Eurofleur te wachten op een os, ezel en… konijnen. Wat die Flappies van Youp in het Bijbelverhaal te zoeken hadden, is mij trouwens altijd een raadsel geweest. Dit jaar slaan de herders met hun veestapel het tuincentrum even over. Om coronaredenen.

Ik moet eerlijk bekennen dat de eindejaartradities bij mij dit jaar ook wat vroeger opborrelden. Zo klonk Chris Rea al in november, ligt mijn gehaakte kersttrui al lang voor het grijpen en staat de dennenboom al een weekje in de schuur te acclimatiseren. Niet alleen de mentale behoefte zette dit jaar vroeg in, ook mijn lichaam is zijn tijd vooruit, helaas. Nu al dient zich een goed voornemen aan! Ik heb nog geen burgertje in mijn pannetje liggen, geen kransje gehapt en geen oliebol aangeraakt, of de weegschaal slaat al alarm. Die 95 kilo komt verdorie drie weken te vroeg!

Het is de binnenvetter in mij die zich wraakt voor corona. En daar blijft het niet bij, want de binnenvetter toont zich ook aan de buitenkant. Man, geef me een witte baard, een bel en een paar rendieren, en ik kan de komende weken zo de huizen langs…

Dat heb ik deze week trouwens sowieso gedaan, maar dan even zonder dat rood-witte kloffie. Ik heb een bloemetje afgeleverd bij de Akkerhoeve. De voormalige boerderij aan de Hamersveldseweg 69 staat daar precies 100 jaar. Boer Herder beploegde er eens zes hectare, nu rest een bescheiden voortuintje.

En bij een tippel rond Stoutenburg kon ik niet voorbijgaan aan het zogenoemde dorpskasteel. Daar is dit jaar hard gewerkt aan de huisvesting van 24 ouderen met dementie. Ik mocht er eens een etmaal meedraaien met de Franciscaner ‘kloosterlingen’ en hun vertrek ging me aan het hart, maar het nieuwe landhuis mag er zijn.

Na mijn verpleegervaring in Lisidunahof en Gastenhuis Leusden, kreeg ik ook in Stoutenburg weer even kriebels. Het ‘kasteel’ moet straks een warm thuis worden voor zorgbehoevenden. Het laatste thuis waarschijnlijk, waar eventuele herinneringen aan levende kerststallen, ploegende akkerboeren en Stoutenburgse monniken zullen vervagen in mistflarden. Kl*tenziekte!

Het wazige verleden ten spijt, hoop ik dat de kasteelgasten met één voornemen de toekomst ingaan: genieten van iedere dag, omdat niemand weet hoe laat het is. Bedankt Youp.

Marco Bosmans, bosmans@xmsnet.nl.


Deel dit artikel via:
advertentie
advertentie