Tuittranen

Het is pas de vijfde keer dat ik mijn pen leeg in de kantlijn van deze krant, maar u zult de komende maanden wel vaker merken dat de inkt zich zo nu en dan vermengt met traanvocht. Ik ben een gevoelige jongen, moet u weten. Zo rolden de waterlanders al snel bij gevoelige vader-kind-situaties, zoals de groep 8-musicals van de mini-Bosmannetjes, maar ook bij het voorspelbare tv-sentiment van een Johnny de Mol of Robert ten Brink. Pfff. Al bij het eerste reclameblok kan er gedweild worden. Zou zo'n gevalletje waterschade eigenlijk te claimen zijn bij RTL?

Er zijn ook roerende zaken die wat minder voor de hand liggen. Het overlijden van Pim Berghuizen bijvoorbeeld. Ik heb de beste man persoonlijk niet gekend, maar kwam in mijn jonge jaren zo nu en dan wel in zijn sportwinkel. Pim was van alle sporten thuis en in meerdere opzichten ook een teamspeler. Op het veld, in het winkelcentrum en in de dorpse samenleving. Dat uitgerekend Pim, een ambassadeur van de gezondheid, een te vroege (stille) dood sterft, ja dat ontroert.

Waterige ogen, kippenvel; ik krijg het ook van de Lourdes-gangers, die vandaag weer terugkeren in Leusden. Van stormschade op Den Treek, graffiti op de muur of de sloop van het gemeentehuis, ook al was het foeilelijk. Twee jaar geleden viel het doek voor De Klaveet. Eerlijk: ik had niets met de Achterveldse partyboerderij, maar het was toch een monument. En dus bracht het nieuws ook sentiment. Ik heb er ooit een bruiloftsfeest meegemaakt, maar die herinnering is verdronken. Van de NCRV-programma's weet ik nog wel! Sjors Fröhlich, Jaap de Groot; het waren grote radiomannen in mijn jeugd. Zelfs Jeroen van Inkel kwam naar De Klaveet. Ik stond erbij en keek ernaar.

Om hetzelfde sentiment kon ik het vorige week niet laten: even gluren in de nieuwe Klaveet. Chardonnay heet het sinds kort en raad eens wat: geen bruiloft of dj meer te bekennen. Integendeel. Dit moet voor Achtervelders een vreemde gewaarwording zijn. De nieuwe eigenaar heeft de tafels gedekt voor meer dan 300 gasten in een chique omgeving en ze mogen eten wat ze willen. Wat een metamorfose. En wat fijn dat er mensen zijn die weer leven in de Leusdense brouwerij brengen, mensen die durven en initiëren. Ik zeg: aan tafel!

Beste Pim. Wat had ik je graag beter leren kennen aan een tafeltje voor twee. Je een ode gebracht bij Chardonnay. In kleine letters, vooruit. Want: bescheidenheid, geen ijdeltuit.

Zit ik weer te snotteren…