Afbeelding
Pixabay
Column

Vis, bril, pet

25 augustus 2022 om 11:31 Column Columns Peter Sneep

We zijn weer terug van vakantie. Vorige week waren we in een schattig huis in Lauwersoog. Van daaruit bezochten we prachtige Groningse dorpen, zoals Pieterburen (met het zeehondenziekenhuis), Eenrum, Vierhuizen, Zoutkamp en Warffum met zijn leuke openluchtmuseum waar onze kinderen heel erg enthousiast van werden. Elk dorp ligt in het midden van niets. Er heerst een rust die je als westerling nauwelijks kent. We hebben gezwommen in een openluchtbad in het gehucht Electra, gelegen aan de oever van het Reitdiep. Vrienden bezocht in Aduarderzijl, ook aan het Reitdiep, maar verderop.

De vakantie begon hilarisch. We kwamen op het einde van de middag aan en ontdekten op internet dat er bij de haven van Lauwersoog een snackbar was. Ik daarheen. De snackbar had een groot en bomvol terras. Voor de bestelbalie stond een lange rij. Het duurde twintig minuten voor ik aan de beurt was. Wat ik vervolgens tijdens het kwartiertje wachten op de bestelling zag gebeuren, was verbijsterend. Een vrouw krijgt een bakje patat met daarnaast een grote gefrituurde vis. Ze had echter twee bakjes patat en twee vissen besteld. Een ander komt terug met de mededeling dat er ras-patat was besteld en geen gewone patat. En zo ging het door. Als dat maar goed gaat, dacht ik. In ons gezellige gezinnetje lust niemand vis. En ik word een beetje bang dat ze er de patat bakken in olie waarin ook vis heeft gezeten.

Elk dorp ligt in het midden van niets. Er heerst een rust die je als westerling nauwelijks kent

Mijn angst lijkt bewaarheid. Als ik in de auto naar ons idyllische vakantiehuis terugrijd, meen ik een vislucht te ruiken.

Waar je bang voor bent, gebeurt meestal niet. Op de boot naar Schiermonnikoog raakte ik mijn bril kwijt. In de zomer hang ik mijn zonnebril altijd aan de halsopening van mijn shirt. Als ik in zonlicht terechtkom, wissel ik zonnebril en gewone bril om. Maar kennelijk had ik mijn gewone bril niet goed opgehangen toen ik op het open bovendek kwam. Opeens was ik ‘m kwijt! Bang dat ik hem nooit meer zou vinden, vroeg ik de mensen of ze een bril hadden gezien. Een reiziger wist te vertellen dat een Engelse meneer kort daarvoor had gevraagd of iemand een bril kwijt was. Die meneer was niet meer te vinden. Toen ik bij het restaurant op de boot navroeg of er een afdeling gevonden voorwerpen was, bleek dat de man mijn bril al bij de caissière had afgegeven. Zo lief!

In Appelscha woei zaterdag in de achtbaan mijn pet van mijn hoofd. Ik dacht dat ik hem voor altijd kwijt was, maar vrouw en zoon achter vingen ‘m alert op. Zo lief!

Terug naar de patatqueeste. Bij het openmaken van de tas met friet en snacks bleek het allerverschrikkelijkste. Onze bestelling was compleet, maar onderin zat toch nog een bruine papieren zak. Wat zat erin? Twee gefrituurde vissen met een laag paneermeel. Jak-kes!

Helemaal tegen onze principes hebben we ze gevoerd aan de ondergrondse afvalcontainer.

Peter Sneep, pjsneep@gmail.com

Deel dit artikel via:
advertentie
advertentie