Column Marco Bosmans: ‘Naarmate ik ouder word, spreekt het leven in een woongroep of commune me steeds meer aan’

[Knipoogje: Communisme

Of ik wel wist dat socialisten niet perse sociaal zijn. Fred had vorige week mijn column gelezen en deelde per mail een kritisch nootje. Hij heeft een punt, want socialisme staat voor ‘een politieke maatschappijvorm’, zo leert de Van Dale. Maar stel nou dat Karl Marx in 1861 door rood was gereden in Leusden, had ik mijn Knipoogje dan mogen wijden aan de a-sociaaldemocraat Marx? Hm.. lastige taaltwist.

Voordat ik verdwaal in de taal – en u met mij – nu weer even ‘Jip en Janneke’. Zonder de communisten op de lange tenen te trappen, wil ik u graag meenemen in de fantasie die de laatste tijd door mijn hoofd spookt. Nu wij thuis in de ban zijn van een Deense Netflix-serie over een communiteit, kan ik niet door ons buitengebied rijden zonder weg te dromen. Hoe leuk zou het zijn om een door stikstofnormen geplaagde veehouder van zijn opstal af te helpen?

Begrijp me goed, niet om de boer van zijn beestjes en huisje te beroven, maar om voor te sorteren op 2030. De serie Arvingerne draait om de erfenis van kunstenaar Veronika Grønnegaard. Zij laat haar kinderen een enorm landgoed na, maar de invulling daarvan levert behalve intriges een familiehereniging op met de nodige rafelrandjes. Ieder zijn eigen hokje, ieder zijn eigen nukje. Inspiratie ook, want het verleden schept volop ruimte voor creatie. Het ware landgoed Langkildegaard ligt op het Deense eiland Funen, maar het had maar zo Achterveld of Stoutenburgkunnen zijn. Dan had ik daar graag mijn landje gepikt. Landgoed Bosmans, dus. 

Gezien de huidige onmogelijkheden met huisvesting en lange wachtlijsten en zo, zie ik dan een vleugel ontstaan voor dochterlief, junior verbouwt de stal, er komt een grote centrale woonkeuken in het midden, een atelierruimte voor creatievelingen, aanwaaiende voorbijgangers vinden logeerbedden in de B&B-schuur en groene vingers vinden de weg naar de collectief moesplaats. Bovendien hebben wij meerdere vrienden met wie we het leven wel willen delen. Kortom, één zoete inval. Natuurlijk betaalt ieder zijn eigen vierkante meters en delen we de huishoudpot. Zou dat niet gezellig zijn? Ik had het nooit achter mezelf gezocht (kan dat eigenlijk?), maar naarmate ik ouder word, spreekt het leven in een woongroep of commune me steeds meer aan. Die prikkeling kreeg vorig jaar zomer al een impuls, toen het onderwerp ineens ter sprake kwam in de prachtige tuin van Elly en Rikkert Zuiderveld. Zij harmonieerden eens tussen evangelie en macrobiotiek in het commune-leven. Halleluja. En in de tuin wellicht die kauwgomballenboom. 

Even realistisch: wonen in Denemarken is voor ons geen optie en ook de Achterhoek ging al van de kaart. Rest mij niet anders dan te loeren naar streekboeren. Welke boer zoekt man? Op de Horsterweg, Hessenweg of Moorsterweg misschien? En, Fred: Ben ik daarmee een communist?

Marco Bosmans, bosmans@xmsnet.nl