Gezin Schneiders op z'n plek bij LHV

LEUSDEN De liefde voor de handbal kregen Jack en Danny Schneiders met de paplepel in gegoten en beiden zijn al jaren speler van LHV. Hun vader en tevens coach Arjan Schneiders is daar maar wat trots op: ,,Een handbalgezin bij een handbalfamilie."

Jeroen van der Veer

Bloedfanatiek, een hekel hebben aan verliezen en altijd de beste willen zijn; het zijn kenmerken die bij de inmiddels 53-jarige Arjan Schneiders passen en die hij zeker heeft overgedragen aan zijn twee zoons. Oké, het moet gezegd worden: de 23-jarige Danny is iets minder fanatiek dan zijn broertje, maar alle drie hebben ze sowieso het belangrijkste gemeen: de liefde voor de handbal en deze is onvoorwaardelijk.

BEETJE GESTUURD ,,De jongens hebben altijd zelf kunnen kiezen welke sport ze beoefenden", wil Arjan Schneiders direct gezegd hebben. ,,Natuurlijk vond en vind ik het gaaf dat ze dezelfde passie hebben, maar zij moeten hun eigen hart volgen. Mijn vrouw en ik hebben ze slechts een beetje gestuurd, want van jongs af aan lopen ze hier al in de handbalhallen rond."

EREDIVISIE Zo was Danny twee weken oud toen hij voor het eerst meeging naar de sport die zijn vader zo mooi vindt. Inmiddels zijn we flink wat jaren verder en is handbal een belangrijk onderdeel in het leven van de familie Schneiders. De liefde ontstond toen Arjan Schneiders op 11-jarige leeftijd door een vriendjes werd meegenomen naar handbal en al snel werd duidelijk dat dit zijn hobby ging worden. Schneiders ontwikkelde zich als een goede speler, maar een nog betere scheidsrechter. ,,Ik heb 17 jaar lang in de Eredivisie gefloten. Machtig mooi."

SCHEIDSRECHTER Het fluiten van wedstrijden heeft zoon Danny inmiddels ook ontdekt. De twintiger staat door een blessure al langere tijd aan de kant en heeft hierdoor tijd om (nog meer) scheidsrechterscursussen te volgen. ,,Ik heb de ambitie om het hoogste te halen in deze sport. Als speler ga ik dat niet redden, maar misschien wel als scheidsrechter. Mijn vader zegt dat dit moet lukken, dus wie weet."

BLOEDFANATIEK Zoals gezegd zijn de drie heren actief bij het eerste team van LHV. De jongste -Jack- is misschien wel het meest fanatiek. ,,Ja, die lijkt op mij", glundert Arjan Schneiders. ,,Waar Danny een nederlaag makkelijk kan relativeren, hebben Jack en ik dat minder. We zijn bloedfanatiek en hebben echt een hekel aan verliezen. Daar kunnen we goed chagrijnig om zijn."

ZELFDE VISIE Als de 18-jarige de woorden van zijn vader hoort, begint hij hard te lachen. ,,Dat klopt wel, ja. Als het moet storm ik door tegenstanders heen. Ik geef altijd 500% en wil elk persoonlijk duel en elke wedstrijd winnen. Wat dat betreft lijk ik echt veel op mijn vader en daarom praat ik ook graag met hem over handbal. We hebben dezelfde visie en allebei een flinke dosis winnaarsmentaliteit."

AAN DE KANT De grootste pechvogel van de drie is momenteel Danny. Hij heeft door een val in de zaal een botje in zijn hand gebroken en staat al meerdere maanden langs de kant. Meetrainen zit er voor de 23-jarige niet in en ook wedstrijden moet hij links laten liggen. ,,En dat is frustrerend", moppert hij. ,,Je mist hierdoor de connectie met de groep. Ik geef dan wel keeperstraining aan onze doelman en ben er elke wedstrijd, maar toch.. je mist iets."

OPERATIE Het ziet er ook niet naar uit dat hij dit zaalseizoen nog het shirt van LHV kan dragen. Rust moet hét medicijn zijn, maar dit lijkt nog geen effect te hebben. ,,Van juni tot en met oktober was er weinig vooruitgang te zien. Misschien moet ik dus wel geopereerd worden, al heb ik dat liever niet. Dan ben je minimaal zes maanden bezig met revalideren en krijg je een pin in je hand."

MATIGE START Hierdoor mist LHV achterin een brok aan ervaring en dat is te merken, legt coach Schneiders uit. ,,We hebben een vrij jonge selectie en Danny was daarom nog belangrijker. Vooral zijn coaching wordt gemist." Dit verklaart ook deels de matige seizoensstart, waarbij de eerste twee wedstrijden in de zaal werden verloren. Praten over het kampioenschap wil Schneiders dan ook niet. ,,Ik zie dit zaalseizoen als leerjaar, waarin we als groep stappen moeten maken en spelers gaan inpassen."

Als de fanatieke Jack wordt geconfronteerd met de woorden van zijn vader, grijpt hij direct in. ,,Niets daarvan. De eerste twee nederlagen waren onnodig, maar het seizoen is niet verloren."

Het mag duidelijk zijn dat de familie Schneiders handbal ademt en toen het tweetal nog bij hun ouders in Leusden woonde, was handbal dan ook gespreksonderwerp nummer één. Nu de twee uit huis zijn, geniet vader Schneiders van de momenten dat hij ze kan trainen en coachen. ,,Wij zijn een handbalgezin bij een de handbalfamilie LHV. Het is fantastisch om te zien hoe mijn jongens zich -ook als mensen- ontwikkelen en ik ben blij dat ik dit van dichtbij kan meemaken."